1. Czy w latach podatkowych rozpoczynających się po 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca jest uprawniony do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych do wysokości odpowiadającej obliczonemu dla danego roku Limitowi (tzw. limit hipotetyczny), zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 15e ust. 1 i ust. 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.? 2. Czy Limit opisany w punkcie 1 powyżej nie będzie miał zastosowania do bieżących Kosztów Usług Niematerialnych ponoszonych przez Wnioskodawcę, a tym samym nie będzie pomniejszany o bieżące Koszty Usług Niematerialnych ponoszone w danym roku podatkowym, w którym dokonywane będzie odliczanie Kosztów Nieodliczonych? 3. Czy w latach 2022-2026 Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych w latach podatkowych 2018-2021 zgodnie z zasadą „pierwsze weszło, pierwsze wyszło” (dalej: „Metoda FIFO”), a tym samym realizacja prawa do odliczenia będzie się odbywała od „najstarszego” Kosztu Nieodliczonego?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 marca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

- czy w latach podatkowych rozpoczynających się po 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca jest uprawniony do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych do wysokości odpowiadającej obliczonemu dla danego roku Limitowi (tzw. limit hipotetyczny), zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 15e ust. 1 i ust. 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.,

- czy Limit opisany w punkcie 1 powyżej nie będzie miał zastosowania do bieżących Kosztów Usług Niematerialnych ponoszonych przez Wnioskodawcę, a tym samym nie będzie pomniejszany o bieżące Koszty Usług Niematerialnych ponoszone w danym roku podatkowym, w którym dokonywane będzie odliczanie Kosztów Nieodliczonych,

- czy w latach 2022-2026 Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych w latach podatkowych 2018-2021 zgodnie z zasadą „pierwsze weszło, pierwsze wyszło” (dalej: „Metoda FIFO”), a tym samym realizacja prawa do odliczenia będzie się odbywała od „najstarszego” Kosztu Nieodliczonego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „X”, „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

X to (…), (…). Spółka należy do (…).

W toku prowadzonej działalności Spółka ponosiła i ponosi koszty związane z nabywaniem usług niematerialnych (dalej: „Koszty Usług Niematerialnych”), o których mowa w art. 15e ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawy o CIT”) w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r., na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT (dalej: „Podmioty Powiązane”).

W latach 2018-2021 wartość Kosztów Usług Niematerialnych ponoszonych w roku podatkowym przewyższała ustawowy limit odliczenia tych kosztów (dalej: „Limit”), wynikający z art. 15e ust. 1 i 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 roku. W rezultacie nadwyżka Kosztów Usług Niematerialnych powyżej Limitu klasyfikowana była jako wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (dalej: „Koszty Nieodliczone”).

Na dzień 31 grudnia 2021 r., tj. na ostatni dzień ostatniego roku podatkowego rozpoczętego przed 1 stycznia 2022 r., Spółka posiadała niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów Koszty Usług Niematerialnych przekraczające limit odliczenia w latach podatkowych 2018-2021, co do których nabyła prawo ich odliczenia w kolejnych 5 latach podatkowych na podstawie art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT.

W związku z uchyleniem z dniem 1 stycznia 2022 r. przepisów art. 15e ustawy o CIT Wnioskodawca zdecydował się wystąpić o indywidualną interpretację w celu prawidłowego rozliczenia Kosztów Nieodliczonych z lat 2018-2021 w zeznaniach rocznych dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych za lata podatkowe rozpoczynające się od dnia 1 stycznia 2022 roku.

Pytania

 1. Czy w latach podatkowych rozpoczynających się po 31 grudnia 2021 r. Wnioskodawca jest uprawniony do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych do wysokości odpowiadającej obliczonemu dla danego roku Limitowi (tzw. limit hipotetyczny), zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 15e ust. 1 i ust. 12 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.?

 2. Czy Limit opisany w punkcie 1 powyżej nie będzie miał zastosowania do bieżących Kosztów Usług Niematerialnych ponoszonych przez Wnioskodawcę, a tym samym nie będzie pomniejszany o bieżące Koszty Usług Niematerialnych ponoszone w danym roku podatkowym, w którym dokonywane będzie odliczanie Kosztów Nieodliczonych?

 3. Czy w latach 2022-2026 Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych w latach podatkowych 2018-2021 zgodnie z zasadą „pierwsze weszło, pierwsze wyszło” (dalej: „Metoda FIFO”), a tym samym realizacja prawa do odliczenia będzie się odbywała od „najstarszego” Kosztu Nieodliczonego?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony w następnych latach podatkowych rozpoczynających się 1 stycznia 2022 roku do ujęcia w kosztach podatkowych Kosztów Nieodliczonych w latach 2018-2021 w kwocie obliczonej dla danego roku równej Limitowi kosztów stosowanie do przepisów art. 15e Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 roku bez względu na wysokość ponoszonych w danym roku bieżących Kosztów Usług Niematerialnych.

Ad 2.

Zdaniem Spółki, tak określony Limit odnosi się jedynie do Kosztów Nieodliczonych w latach 2018-2021, bez uwzględniania bieżących Kosztów Usług Niematerialnych. Tym samym bieżące Koszty Usług Niematerialnych nie podlegają ograniczeniom oraz nie pomniejszają możliwej do rozliczenia w danym roku kwoty Kosztów Nieodliczonych.

Ad 3.

Zdaniem Wnioskodawcy przy uwzględnieniu Kosztów Nieodliczonych z lat 2018-2021 w podstawie opodatkowania w latach 2022-2026 Spółka może zdecydować o kolejności rozliczenia tych kosztów zgodnie z Metodą FIFO, tym samym najstarsze Koszty Nieodliczone zmniejszą podstawę opodatkowania w pierwszej kolejności.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 roku podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

 1) usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

 2) wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

 3) przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Na mocy art. 15e ust. 12 Ustawy o CIT, przepis ust. 1 stosuje się do nadwyżki wartości kosztów wskazanych w tym przepisie, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w ust. 11, przekraczającej w roku podatkowym łącznie kwotę 3.000.000 zł. Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250.000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Łączna interpretacja art. 15e ust. 1 i 12 Ustawy o CIT ustanawia zasadę, że do kosztów uzyskania przychodów wlicza się tę część Kosztów Usług Niematerialnych, która nie przekracza sumy 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek (dalej: „5% EBITDA”) oraz kwoty 3.000.000 zł (dalej: „Limit”).

Natomiast art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT stanowi, że kwota kosztów, o których mowa w ust. 1, nieodliczona w danym roku podatkowym podlega odliczeniu w kolejnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 15e ust. 1-8 i 10-15 Ustawy o CIT oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów. Zaprezentowane powyżej przepisy wskazują, że ta część Kosztów Usług Niematerialnych, która przekracza w danym roku podatkowym Limit i zostaje wyłączona z kosztów uzyskania przychodów nie jest utracona i może być rozliczona w kolejnych 5 latach podatkowych, przy uwzględnieniu Limitu obliczonego dla tego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2021 poz. 2105; dalej: „Ustawa Nowelizująca”), z dniem 1 stycznia 2022 r. uchylony został w całości art. 15e Ustawy o CIT. Niemniej jednak, zgodnie z art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej, podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują prawo do tego odliczenia po dniu 31 grudnia 2021 r., w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie.

Nadmienić należy również, że art. 15e Ustawy o CIT został w całości uchylony z dniem 1 stycznia 2022 roku, a więc nie może mieć zastosowania do Kosztów Usług Niematerialnych ponoszonych po tej dacie. Należy zauważyć, że art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej odnosi się wyłącznie do możliwości odliczenia Kosztów Nieodliczonych, co do których podatnik nabył prawo przed 1 stycznia 2022 roku. Zarówno w Ustawie o CIT, jak i Ustawie Nowelizującej, brak jest przepisów regulujących konieczność limitowania Kosztów Usług Niematerialnych poniesionych po 1 stycznia 2022 roku oraz wskazania, że wartość Kosztów Usług Niematerialnych poniesionych w danym roku, w którym dokonywane jest odliczenie Kosztów Nieodliczonych powinna zostać uwzględniona w całkowitej sumie kosztów usług podlegających limitowaniu zgodnie z art. 15e Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 roku.

Zdaniem Wnioskodawcy Koszty Usług Niematerialnych poniesione na rzecz Podmiotów Powiązanych w kolejnych latach podatkowych rozpoczynających się od 1 stycznia 2022 roku nie powinny wpływać na wysokość limitu odliczenia Kosztów Nieodliczonych z lat poprzednich.

W zakresie możliwości zastosowania Metody FIFO do odliczenia Kosztów Nieodliczonych, art. 15e ust. 9 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 roku nie wskazuje w jakiej kolejności ponoszone koszty powinny być rozliczone i z całą pewnością nie ustanawia reguły, że koszty z okresów poprzednich mogą zostać uwzględnione w rozliczeniu podatkowym jedynie po rozliczeniu bieżących wydatków, które stanowią koszty uzyskania przychodów bez ograniczeń wynikających z art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 roku. Podobnych wytycznych nie zawiera również art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej. W konsekwencji należy przyjąć, że wybór sposobu rozliczenia Kosztów Nieodliczonych należy do decyzji Spółki. Zastosowanie Metody FIFO w zakresie odliczenia Kosztów Nieodliczonych na podstawie art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej pozwoli na najpełniejsze zrealizowanie celu, jakim jest ochrona praw nabytych podatników, realizowana poprzez wprowadzenie możliwości rozliczenia Kosztów Usług Niematerialnych przekraczających Limit określony w art. 15e Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 roku, w kolejnych latach podatkowych.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w poniższych interpretacjach podatkowych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

- z 26 maja 2022 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.221.2022.1.BJ

- z 14 lipca 2022 r., znak: 0111-KDWB.4010.18.2022.1.AZE

- z 17 sierpnia 2022 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.410.2022.1.MKU

- z 28 kwietnia 2022 roku, znak: 0111-KDIB2-1.4010.589.2021.1.BJ

- z 6 października 2022 roku, znak: 0111-KDIB2-1.4010.505.2022.1.PB

- z 5 września 2022 roku, znak: 0111-KDIB2-1.4010.474.2022.1.ES

- z 2 lutego 2023 roku, znak: 0111-KDIB1-1.4010.811.2022.1.SH

- z 9 stycznia 2023 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.824.2022.1.DP

- z 30 maja 2023 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.143.2023.1.AS

- z 12 maja 2023 r., znak: 0111-KDIB1-3.4010.175.2023.1.AN

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w latach podatkowych rozpoczynających się po 31 grudnia 2021 roku Spółka jest uprawniona do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych do wysokości odpowiadającej obliczonemu za dany roku Limitowi hipotetycznemu zgodnie z art. 15e Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 roku bez uwzględniania w Limicie bieżących Kosztów Usług Niematerialnych przy zastosowaniu Metody FIFO.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2805, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

W myśl art. 15e ust. 1 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.):

Podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

 1) usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

 2) wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,

 3) przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.):

W myśl art. 15e ust. 12 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.):

Odnosząc się do Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności wskazać należy, że ustawą z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm., dalej: „ustawa nowelizująca”), zgodnie z art. 2 pkt 30 ww. ustawy z dniem 1 stycznia 2022 r. uchylony został przepis art. 15e.

Oznacza to, że art. 15e ustawy o CIT, limitujący wysokość kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez podatnika na nabycie określonych usług lub praw niematerialnych z 1 stycznia 2022 r. zostaje uchylony, jednak przepisy definiujące to rozwiązanie zostają odpowiednio włączone do regulacji art. 24ca ustawy o CIT.

W myśl art. 60 ust. 1 Ustawy Nowelizującej:

Z powyższego wynika, że podatnicy, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9, zachowują uprawnienie do odliczenia w zakresie i na zasadach określonych w tym przepisie (tj. w kolejnych 5 latach podatkowych w ramach obowiązujących w danym roku limitów).

Podatnik, ustalając w latach 2022-2026 prawo do odliczenia kosztów uprzednio wyłączonych na podstawie art. 15e ustawy o CIT, ustala limit odliczenia, przypadający na dany rok, zgodnie z zasadami określonymi w tym przepisie. Innymi słowy, dla celów ustalenia limitu warunkującego prawo do odliczenia należy, zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy nowelizującej, przyjmować założenie, że art. 15e ustawy o CIT nadal jest stosowany.

Dotyczy to, jednakże wyłącznie zasad ustalania limitu odliczeń dla tych podatników, którzy przed końcem roku podatkowego rozpoczętego przed 1 stycznia 2022 r. nabyli prawo do odliczenia kosztów na podstawie art. 15e ust. 9 ustawy o CIT.

W ramach tak ustalonego limitu Spółka może odliczyć kwoty kosztów limitowanych nieodliczonych w poprzednich latach podatkowych.

Zatem w latach podatkowych rozpoczynających się po dniu 31 grudnia 2021 r., Spółka jest uprawniona do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych do wysokości odpowiadającej obliczonemu dla danego roku limitowi z art. 15e ust. 1 Ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2021 r., który to limit nie jest pomniejszany o bieżące Koszty Usług Niematerialnych ponoszonych w danym roku.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego nr 1 i 2 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości odnośnie możliwości rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów Kosztów Nieodliczonych w latach podatkowych 2018-2021 zgodnie z zasadą „pierwsze weszło, pierwsze wyszło” (metoda FIFO), należy wskazać, że ustawodawca w art. 15e ust. 9 ustawy o CIT sformułował uprawnienie do odliczenia w kolejnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-8 i 10-16 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów dla kwoty kosztów, o których mowa w ust. 1, nieodliczonej w danym roku podatkowym.

Powyższy przepis (ani inne regulacje zawarte w ustawie) nie określa jednak, w jakiej kolejności należy ujmować kwotę kosztów nieodliczoną w danym roku podatkowym (powyżej limitu) w przypadku, gdy w kolejnym roku limit ustalony zgodnie z art. 15e ust. 1 i 12 ustawy o CIT zostanie przekroczony.

Jednocześnie ustawodawca nie pozbawił podatników prawa do takiego odliczenia, które ograniczone jest, wobec tego jedynie pięcioletnim terminem określonym w art. 15e ust. 9 ustawy o CIT. Należy zatem stwierdzić, że przepisy prawa podatkowego nie stoją na przeszkodzie zastosowaniu metody FIFO (tzw. „pierwsze weszło, pierwsze wyszło”), która pozwoli na zrealizowanie prawa do odliczenia kwoty kosztów nieodliczonej w danym roku podatkowym z uwagi na limit wynikający z art. 15e ustawy o CIT.

Zatem, odliczając na podstawie art. 60 ust. 1 ustawy nowelizującej w związku z art. 15e ust. 9 ustawy o CIT Koszty Nieodliczone w 2022 r. i kolejnych latach, będziecie Państwo uprawnieni do odliczenia w pierwszej kolejności tych Kosztów Nieodliczonych, które powstały najwcześniej, tj. do wyboru odliczenia zgodnie z zasadą FIFO.

W świetle powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).