Interpretacja indywidualna z dnia 29.06.2020, sygn. 0115-KDIT2.4011.140.2020.2.RS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.140.2020.2.RS

Opodatkowanie świadczenia wypłaconego przez pracodawcę z tytułu wypadku przy pracy.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2020 r. (data wpływu 4 lutego 2020 r.), uzupełnionym w dniu 25 maja 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 25 maja 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 10 lutego 2017 r. Wnioskodawca, będąc pracownikiem Spółki A., uległ wypadkowi przy pracy. Przyczyną wypadku było nieprzestrzeganie przez pracodawcę przepisów prawa pracy i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy lub innych przepisów dotyczących życia i zdrowia, a mianowicie brak wytyczenia przez pracodawcę w magazynie mroźni (w którym doszło do wypadku) dróg komunikacyjnych i transportowych dla ruchu wózków widłowych w trybie wymaganym w § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

Pracodawca posiadał zawartą z X umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, potwierdzoną polisą. W decyzji z dnia 11 kwietnia 2018 r. ubezpieczyciel uznał, że w wyniku wypadku jest należne Wnioskodawcy zadośćuczynienie w wysokości 70.000 zł, nie wypłacił jednak wskazanej w decyzji kwoty.

W dniu 30 lipca 2018 r. Spółka A. wypłaciła na rzecz Wnioskodawcy łączną kwotę 41.907 zł 10 gr, jednak dokonała od niej wymaganych potrąceń na łączną kwotę 12.682 zł 01 gr, na które składały się składki ZUS oraz podatek dochodowy. Sam podatek dochodowy wynosił przy tym 3.682 zł. Działając w przekonaniu (na podstawie informacji podanej przez ubezpieczyciela w decyzji), że zawarta między pracodawcą a ubezpieczycielem umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, potwierdzona polisą, zawiera zapis stanowiący, że franszyza redukcyjna wynosi 10.000 USD, a więc wypłacone świadczenie powinno wynosić 38.841 zł 10 gr, Wnioskodawca wezwał pracodawcę do zapłaty dalszej kwoty, a w wyniku odmowy wypłaty tej kwoty skierował przeciwko pracodawcy pozew na taką kwotę. W toku procesu ubezpieczyciel pracodawcy w dniu 27 czerwca 2019 r. wypłacił Wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę dalszą kwotę 28.092 zł 90 gr. W wyniku korespondencji z ubezpieczycielem stało się jasne, że w zawartej między pozwaną a ubezpieczycielem umowie ubezpieczenia zastrzeżona została franszyza redukcyjna wynosząca nie jak pierwotnie wskazał ubezpieczyciel 10.000 USD a 1.000 USD (3.884 zł 10 gr), a tym samym, że wypłacona przez pracodawcę kwota 29.225 zł 09 gr nie wynikała z zastrzeżonej w umowie ubezpieczenia między pozwaną a ubezpieczycielem franszyzy redukcyjnej, a stanowiła część przyznanej przez ubezpieczyciela, a uznanej przez pozwaną bezspornej kwoty zadośćuczynienia.