Wyrok SN z dnia 4 marca 2021 r., sygn. II PSKP 13/21

Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit b k.p. jest prawidłowe tylko wówczas, gdy pracownik jest nadal niezdolny do pracy. Ma to znaczenie, jeśli weźmie się pod uwagę, że wykonanie obowiązku z art. 229 § 2 k.p. prowadzi do rozwiania niepewności co do możliwości świadczenia przez pracownika pracy. W rezultacie, przyjęcie, że niepoddanie się badaniom kontrolnym nie prowadzi do naruszenia podstawowego obowiązku, a tym samym niemożliwe jest rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p., trudne jest do zaakceptowania. Pracodawca w takim wypadku mógłby zaryzykować i złożyć oświadczenie z art. 53 § 1 pkt 1 lit b k.p., a następnie liczyć, w razie sporu sądowego, że pracownik był niezdolny do pracy. Wymaganie od pracodawcy podejmowania tego rodzaju ryzyka jest problematyczne. Nie można bowiem twierdzić, że pracodawca przed rozwiązaniem umowy o pracę z art. 53 k.p. ma obowiązek wyjaśnić, czy pracownik jest nadal niezdolny do pracy, a jednocześnie, głosić, że w razie niewykonania przez pracownika powinności z art. 229 § 2 k.p.c. i zachowania przez niego niezdolności do pracy rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 53 k.p. było wadliwe.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Frańczak (przewodniczący)

SSN Piotr Prusinowski (sprawozdawca)

SSN Zbigniew Korzeniowski

w sprawie z powództwa M. G. przeciwko K. spółce z o.o. w P. o odszkodowanie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 4 marca 2021 r., skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 22 listopada 2018 r., sygn. akt VII Pa (...),

I. oddala skargę kasacyjną;
 

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanej 240 zł (dwieście czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 27 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy w P. zasądził od pozwanej K. Spółka z o. o. z siedzibą w P. na rzecz powoda M. G. 12.568,50 zł tytułem odszkodowania (pkt 1), oddalił powództwo co do pozostałych roszczeń (pkt 3).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny. Powód był zatrudniony w przedsiębiorstwie pozwanej od dnia 1 grudnia 2012 r. na stanowisku kierownika pociągu w pełnym wymiarze czasu pracy, początkowo na podstawie umowy o pracę na czas określony, od dnia 1 grudnia 2014 r. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. W 2015 r. powód z uwagi na swój stan zdrowia był niezdolny do pracy, w związku z czym przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim. Po zakończeniu 182 - dniowego okresu zasiłkowego, na mocy orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 11 stycznia 2016 r. uznany został za niezdolnego do pracy, w związku z czym przyznano mu świadczenie rehabilitacyjne, które pobierał przez kolejnych 12 miesięcy. W dniu 14 listopada 2016 r., w związku z kończącym się okresem ustalonej niezdolności do pracy pozwana przekazała powodowi skierowanie na okresowe i kontrolne badania lekarskie. Powód otrzymał także skierowanie na badania psychologiczne, w postaci psychotestów, których termin przeprowadzenia wyznaczony został w Zakładzie Medycyny Kolejowej na dzień 8 grudnia 2016 r.