Wyrok SN z dnia 9 stycznia 2007 r., sygn. II PK 180/06

 1. Regulamin wynagradzania, w którym tabela miesięcznych stawek wy­nagrodzenia zasadniczego przewidywała maksymalną stawkę wynagrodzenia dla określonej kategorii zaszeregowania, wskazując jako minimalną kwotę wy­nagrodzenia dla wszystkich kategorii zaszeregowania najniższe wynagrodzenie ustalone przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, nie przewiduje wynagrodzenia dla stanowiska pracy głównego specjalisty lub innego równorzędnego sta­nowiska pracy w rozumieniu art 22⁴ ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o rad­cach prawnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 ze zm.).

2. Przepisy Kodeksu pracy odnoszące się do zakazu dyskryminacji, nie mają zastosowania w przypadkach nierównego traktowania niespowodowa­nego przyczyną uznaną za podstawę dyskryminacji (art. 11² i 11³ k.p.).

3. W celu uruchomienia szczególnego mechanizmu rozkładu ciężaru do­wodu określonego w art. 18^3b § 1 k.p., pracownik, który we własnej ocenie był dyskryminowany, powinien wskazać przyczynę dyskryminacji oraz okoliczności dowodzące nierównego traktowania z tej przyczyny.

Przewodniczący SSN Beata Gudowska, Sędziowie SN: Zbigniew Hajn (spra­wozdawca), Zbigniew Myszka.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2007 r. sprawy z powództwa Pawła W. przeciwko Bankowi P.S. SA w W. o wynagrodzenie, na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 listopada 2005 r. [...]

1. o d d a l i ł skargę kasacyjną,

2. nie obciążył powoda kosztami postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie: (I) oddalił apelację powoda od wyroku Sądu Okręgowego w War­szawie z 25 kwietnia 2005 r., oddalającego powództwo oraz zasądzającego od po­woda na rzecz pozwanego 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i (II) zasądził od niego na rzecz pozwanego 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem drugiej instancji.

W pozwie z 24 września 2004 r. powód żądał zasądzenia od pozwanego Banku P.S. SA w W. 52.500 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia do wysokości wynagrodzenia przewidzianego w tym Banku dla stanowiska głównego specjalisty za cały okres zatrudnienia od 28 czerwca 2003 r. do 30 września 2004 r. wraz z odset­kami ustawowymi w rozbiciu miesięcznym od daty wymagalności. Jako podstawę roszczenia powód podał art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach praw­nych (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 ze zm., powoływanej dalej, jako: „ustawa o radcach prawnych” lub „ustawa”). Pozwany wniósł o oddalenie po­wództwa w całości podnosząc, że wynagrodzenie, jakie otrzymywał powód nie odbiegało od przeciętnej wynagrodzeń osób zajmujących stanowisko głównego specja­listy lub równorzędne w centrali pozwanego.