Wyrok NSA z dnia 8 września 2020 r., sygn. I FSK 2046/17

Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (spr.), Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Jakimowicz, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 8 września 2020 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 5 października 2017 r. sygn. akt I SA/Sz 597/17 w sprawie ze skargi Gminy D. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 marca 2017 r. nr 0461-ITPP1.4512.988.2016.1.MS w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz Gminy D. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami.

1.1. Wyrokiem z 5 października 2017 r. w sprawie I SA/Sz 597/17 ze skargi Gminy D. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 marca 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

1.2. Sąd pierwszej instancji podzielił przy tym stanowisko Skarżącej co do tego, że świadczenie przez nią, za pośrednictwem Ośrodka Pomocy Społecznej w D., na podstawie art. 50 ust. 1-4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2016 r. poz. 930 ze zm.), dalej: "u.p.s.", usług opiekuńczych i specjalistycznych usług opiekuńczych w postaci opisanej we wniosku, nie ma charakteru działalności podatnika podatku VAT. Usługi te świadczone są bowiem przez podmiot prawa publicznego - jednostkę samorządu terytorialnego i w celu sprawowania władzy publicznej - realizacji nałożonych przepisami o pomocy społecznej zadań z zakresu pomocy społecznej, która jednak nie ma charakteru działalności gospodarczej, gdyż nie jest nastawiona na osiąganie zysku i nie prowadzi do zakłócenia konkurencji w zakresie usług polegających na świadczeniu usług opieki, czy pomocy osobom chorym, samotnym bądź znajdującym się w zaawansowanym wieku. Tym samym Sąd przyjął, że przeciwne stanowisko organu podatkowego wyrażone w interpretacji indywidualnej narusza prawo materialne, tj. art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), dalej: "u.p.t.u.", poprzez jego wadliwą wykładnię i uznanie, że Gmina jest podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie opłat za usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze.