Wycena według skorygowanej ceny nabycia

W myśl zapisów o rachunkowości niektóre aktywa i pasywa mogą, a według rozporządzenia o instrumentach finansowych powinny być wycenione nie rzadziej niż na dzień bilansowy według skorygowanej ceny nabycia.

Podmioty, które nie muszą dokonywać wyceny według skorygowanej ceny nabycia

Od wymogu wyceny według skorygowanej ceny nabycia zwolnione są jednostki, które spełniają warunki określone w art. 28b ust. 1 ustawy o rachunkowości, tj. za poprzedni rok obrotowy nie przekroczyły co najmniej dwóch z następujących trzech wielkości, tj.:

1) 25 500 000 zł – w przypadku sumy aktywów bilansu na koniec roku obrotowego,

2) 51 000 000 zł – w przypadku przychodów netto ze sprzedaży towarów i produktów za rok obrotowy,

3) 50 osób – w przypadku średniorocznego zatrudnienia w przeliczeniu na pełne etaty.

Skorygowana cena nabycia to parametr do wyceny określonych grup aktywów finansowych i zobowiązań finansowych. Na podstawie zapisów rozporządzenia wycenie w skorygowanej cenie nabycia podlegają:

• aktywa finansowe zaliczone do pożyczek udzielonych i należności własnych,

• aktywa finansowe zaliczone jako utrzymywane do terminu wymagalności,

• zobowiązania finansowe inne niż zaliczone do obrotu.

Jednostki stosujące tylko zapisy ustawy o rachunkowości mogą wykorzystać ten parametr do wyceny inwestycji długoterminowych, inwestycji krótkoterminowych, należności i udzielonych pożyczek oraz zobowiązań finansowych.

Aktywa i pasywa wyceniane według skorygowanej ceny nabycia

Według ustawy o rachunkowości, nie rzadziej niż na dzień bilansowy, w skorygowanej cenie nabycia mogą być wyceniane aktywa i pasywa przedstawione w tabeli 1.

Tabela 1. Pozycje bilansowe, których wyceny dokonuje się w skorygowanej cenie nabycia