PRAWIDŁOWA TREŚĆ STOSUNKU PRACY W ZAKRESIE CZASU PRACY

Bernadetta Gajek

Przepisy Kodeksu pracy o czasie pracy mające na celu przeciwdziałanie nadmiernemu obciążeniu pracą i umożliwienie godzenia aktywności zawodowej z życiem rodzinnym i osobistym wprowadzają tym samym minimalne standardy ochrony pracownika. Posiadają one szczególny charakter, gdyż nie mogą być zmieniane czy modyfikowane nawet za zgodą samego pracownika bądź jego przedstawicieli działających w zakładzie pracy.

Czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy (art. 128 § 1 k.p.). Czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, co do zasady nieprzekraczającym 4 miesięcy. Przepisy określają zatem maksymalną liczbę godzin pracy, jaką w skali doby oraz tygodnia może przepracować pracownik. Normy czasu pracy rozumianej jako granicy, maksimum pozostawania pracownika do dyspozycji pracodawcy w obrębie doby pracowniczej i tygodnia pracy, nie należy utożsamiać z wymiarem, czyli liczbą godzin przypadających do przepracowania w konkretnej jednostce czasu: dobie, tygodniu lub okresie rozliczeniowym przyjętym do obliczania średniotygodniowej normy czasu pracy. Norma stanowi miernik abstrakcyjny, jednolity dla wszystkich pracowników, w odróżnieniu od wymiaru mającego charakter konkretny, dla którego liczba godzin pracy określających obciążenie pracownika może być różna w perspektywie poszczególnych dni lub tygodni.