comment
Artykuł
Data publikacji: 2006-09-04
Sprzedaż przedmiotu leasingu operacyjnego po zakończeniu umowy
Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) jako umowę leasingu dla celów podatkowych traktuje się zarówno umowę leasingu określoną w kodeksie cywilnym, jak i każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron - zwana finansującym - oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie - zwanej korzystającym - podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne lub prawne, a także grunty.
Na podkreślenie zasługuje wprowadzenie do ustawy podatkowej terminologii stosowanej w kodeksie cywilnym. Zamiast potocznie używanych pojęć: „leasingodawca”, „leasingobiorca” użyto odpowiednio określeń: „finansujący”, „korzystający”. Nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wprowadzona przepisami ustawy z 6 września 2001 r. (Dz.U. Nr 106, poz. 1150 ) i mająca zastosowanie do umów zawartych od 1 października 2001 r., tworzy dwie kategorie umów leasingowych, traktowanych odmiennie w skutkach rozliczeń podatkowych. Treść tych umów determinuje sposób rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodów u finansującego i korzystającego.
W obowiązującym od 1 października 2001 r. stanie prawnym dla kwalifikowania tych umów bez znaczenia jest kwestia tzw. opcji zakupu, która przesądzała o kwalifikacji umów leasingu zawartych przed tą datą.
W świetle wprowadzonych rozwiązań podstawowym warunkiem każdej formy leasingu podatkowego jest założenie, aby suma opłat leasingowych (bez VAT) odpowiadała co najmniej wartości przedmiotu leasingu. Ponadto umowy powinny być zawierane na czas oznaczony.
Pozostało 89% treści
Chcesz uzyskać dostęp? Skorzystaj z bezpłatnego abonamentu
Zobacz także
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
