Interpretacja indywidualna z dnia 25 marca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-1.4012.72.2024.1.AKA

Nieuznanie, że sprzedaż nieruchomości nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy jako kontynuowanie sprzedaży w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 stycznia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 31 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania, że sprzedaż nieruchomości nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy jako kontynuowanie sprzedaży w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca – A Sp. z o.o., z siedzibą w (…), jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. W okresie do czerwca 2021 r. Wnioskodawca prowadził podstawową działalność z zakresu handlu (…) oraz działalność pomocniczą w zakresie produkcji i sprzedaży (…).

Działalność w zakresie produkcji konstrukcji stalowych prowadzona była w wyodrębnionej komórce organizacyjnej spółki, wpisanej do KRS jako jej Oddział pod nazwą A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Oddział - B (w skrócie B).

Oddział mieści się w innym miejscu niż siedziba spółki, tj. w (…) przy ul. (…). B był organizacyjnie, finansowo i księgowo wyodrębniony od reszty spółki. Do tego Oddziału przypisany był oddzielny zespół składników materialnych, tj. nieruchomości gruntowych, będących w użytkowaniu wieczystym spółki, zabudowanych budynkami fabrycznymi wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, oraz maszyny, urządzenia i wyposażenie wykorzystywane w prowadzeniu działalności produkcyjnej. Oddział prowadził samodzielną gospodarkę magazynową.

Do Oddziału przypisane były także oddzielne składniki niematerialne, w tym zobowiązania, przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych. Na płaszczyźnie finansowo- księgowej oddział posiadał ograniczoną niezależność finansową oraz sporządza osobny bilans. Obie części spółki korzystały z tego samego systemu księgowego, w ramach którego Oddział prowadził swoje zapisy księgowe.

Na płaszczyźnie pracowniczej Oddział zatrudniał pracowników potrzebnych do realizacji jego zadań produkcyjnych, którymi kierował Dyrektor Oddziału podporządkowany Zarządowi Spółki. W B funkcjonował odrębny regulamin organizacyjny oraz regulamin premiowy.

Na płaszczyźnie funkcjonalnej Oddział mógł samodzielnie realizować swoje zadania gospodarcze.

W czerwcu 2021 r. Wnioskodawca zawarł z firmą C z siedzibą w (…) szereg umów, na mocy których wydzierżawił firmie C na okres 3 lat, z możliwością przedłużenia okresu dzierżawy o kolejne 2 lata, większość nieruchomości zagospodarowanych dotychczas przez B, wraz z przynależną do nich infrastrukturą techniczną, z wyłączeniem budynku biurowego i niewielkiej części hali produkcyjnej, które jednak znajdowały się na tych samych działkach gruntu co pozostałe budynki i były objęte tymi samymi księgami wieczystymi. Na rzecz C zastrzeżono także prawo pierwokupu dzierżawionych nieruchomości.

Po drugie C nabył wszystkie maszyny, urządzenia i wyposażenie oraz stany magazynowe, będące wówczas w dyspozycji B.

Nadto przeniesione zostało na niego know-how w zakresie produkcji B oraz prawo do korzystania z nazwy „B”. Wraz z maszynami przeszło na jego własność ich oprzyrządowanie, części zamienne, instrukcje, gwarancje oraz dokumentacja techniczna, konieczne do sprawnego ich funkcjonowania.

Po trzecie C nabył także produkcję w toku, potraktowaną jako rozliczenie usługi na rzecz zamawiającego kontrahenta, z rozliczeniem jej na dzień faktycznego przejęcia majątku. C, za zgodą aktualnych wówczas kontrahentów Wnioskodawcy, nabył od Wnioskodawcy wierzytelność wobec nich odpowiadające stopniu zaawansowania wykonania zleconej przez nich usług produkcyjnych oraz wstąpił w takie kontrakty produkcyjne po stronie wykonawcy.

Po czwarte C przejął na zasadzie art. 23¹ Kodeksu pracy, 3/4 ówczesnej ściśle produkcyjnej załogi B, niezbędnej do kontynuowania jego produkcji. Pozostałą część pracowników Wnioskodawca zagospodarował we własnym zakresie lub rozwiązał z nimi umowy o pracę.

Po piąte C sp. z o.o. wszedł w prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów z wybranymi dostawcami. Oprócz tego nie przejmie innych zobowiązań finansowych, które są związane z działalnością B, czyli z działalnością produkcyjną, ponieważ zapłaci za produkcję w toku, w skład której wchodzą zobowiązania za kupiony przez A materiał przeznaczony do produkcji. Zobowiązania te zostaną spłacone przez A.

Powyższe umowy zostały zawarte pomiędzy ich stronami w oparciu o uzyskaną wcześniej indywidualną interpretację podatkową z (…). nr (…) stwierdzającą, że ich zawarcie, pomimo braku jednoczesnej sprzedaży przez Wnioskodawcę na rzecz C nieruchomości wchodzących w skład B, należy traktować jako transakcję dotyczącą zorganizowanej części przedsiębiorstwa, nie podlegającą podatkowi od towarów i usług na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o tym podatku.

Po zrealizowaniu tych transakcji Wnioskodawca ograniczył swoją działalność gospodarczą do działalności handlowej. Z kolei firma C sp. z o.o. przeniosła swoją siedzibę do (…) na ul. (…), gdzie kontynuuje działalność B poprzez prowadzenie działalności głównie w zakresie produkcji (…). Spółka ta jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nabyła co prawda od Wnioskodawcy prawo korzystania z nazwy i marki B, ale ostatecznie pozostała przy swojej macierzystej nazwie C.

W 2023 r. Spółka ta wykorzystała przewidzianą w umowie dzierżawy nieruchomości opcję i przedłużyła obowiązywanie tej umowy o kolejne 3 lata, tj. do czerwca 2026 r. Spółka C chcąc jednak rozwijać swoją działalność, zmuszona jest do zainwestowania w dzierżawione obiekty znacznych środków. W tej sytuacji w styczniu 2024 r. zwróciła się do Wnioskodawcy z propozycją kupna wszystkich nieruchomości będących kiedyś w dyspozycji B, tj. także tych, które nie zostały objęte umową dzierżawy, ale znajdują się na tych samych działkach co przedmiot dzierżawy, i objęte są tymi samymi księgami wieczystymi. Dodać należy, że tą część nieruchomości od 2021 r. Wnioskodawca w ogóle nie użytkował, lub też częściowo wynajmował innym podmiotom. Wobec Wnioskodawcy w styczniu 2024 r. otworzono postępowanie o zmianę układu zawartego w 2021 r. z jego wierzycielami, w ramach przyśpieszonego postępowania restrukturyzacyjnego. W związku z powyższym sprzedaż wyżej opisanych nieruchomości wymaga wcześniejszej zgody sędziego komisarza prowadzącego to postępowanie, a także zgody objętych tym postępowaniem wierzycieli. Wnioskodawca spodziewa się, że takie zgody otrzyma, gdyż całość środków ze sprzedaży tych nieruchomości ma być przeznaczona na spłatę wierzytelności układowych. Przewiduje się, że zgody takie zostaną wyrażone najpóźniej do 30 czerwca 2024 r. Celem zabezpieczenia transakcji zbycia nieruchomości strony zamierzają jednak najpierw zawrzeć notarialną umowę warunkową ich sprzedaży. Ostateczna transakcja sprzedaży przewidziana jest na okres od 30 czerwca 2024 r. do 30 września 2024 r.

Pytanie

Czy w świetle opisanych zamierzeń sprzedaż przez Wnioskodawcę po 3 latach od dnia sprzedaży temu samemu Nabywcy ruchomego majątku w postaci maszyn, urządzeń i wyposażenia, przypisanego wówczas do Oddziału Wnioskodawcy B oraz części produkcji w toku, potraktowanej wówczas zgodnie z indywidualną interpretacją podatkową nr (…) jako sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w oparciu o przepis art. 6 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, może być uznana jako kontynuacja takiej sprzedaży z zastosowaniem do niej zwolnienia z art. 6 ust.1 tej ustawy?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, co do zasady sprzedaż pojedynczych lub nawet wszystkich nieruchomości, nie może być uznana za sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W opisanej wyżej sytuacji mamy jednak do czynienia z okolicznościami, które wyraźnie wskazują, że zamierzona obecnie transakcja jest kontynuacją wcześniej dokonanej czynności nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Planowane bowiem zbycie nieruchomości ma być dokonane na rzecz tego samego nabywcy, który wcześniej już nabył od Wnioskodawcy inne środki produkcji, przejął załogę i na bazie dzierżawy tych nieruchomości kontynuuje poprzednią działalność gospodarczą Zbywcy. Pomiędzy oboma transakcjami, mimo, że dzieli je okres 3 lat, zachodzi ciągłość funkcjonalna, która sprowadza się do tego, że Nabywca, który wcześniej nabył część produkcyjną majątku zbywcy w celu przejęcia „w biegu” prowadzonej wówczas przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, obecnie zamyka cały cykl przejęcia tej działalności. Orzecznictwo sądowe jest od lat jednomyślne co do tego, że zawarcie szeregu umów sprzedaży w stosunkowo krótkim okresie czasu, w wyniku których cały majątek spółki cywilnej przeszedł na własność spółki akcyjnej, przy jednoczesnym powiązaniu personalnym obu podmiotów gospodarczych oraz w sytuacji, kiedy pracownicy jednego podmiotu stali się pracownikami drugiego podmiotu, a spółka akcyjna w sposób faktyczny była kontynuatorem działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę cywilną - dawały organom podatkowym uzasadnione podstawy do przyjęcia, że przedmiotem sprzedaży było przedsiębiorstwo (wyrok NSA z 9 lutego 2000 r. I SA/Gd 2036/97, OSP 2001, Nr 10, poz. 153). W przypadku Wnioskodawcy nie ma co prawda do czynienia z krótkim okresem czasu pomiędzy dwoma transakcjami, ale ich charakter i cel wyraźnie wskazują, że powinny być traktowane jako ciąg zdarzeń mający na celu nabycie przez C. całej działalności Wnioskodawcy, realizowanej przez niego do czerwca 2021 r. w ramach Oddziału B.

Mając to na uwadze Wnioskodawca uważa, że transakcja zbycia nieruchomości na rzecz C. jest kontynuacją dokonanej w 2021 r. sprzedaży temu samemu podmiotowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa, co powoduje, że także i ona nie podlega podatkowi VAT w oparciu o przepis art. 6 ust. 1 ustawy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT:

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy:

W świetle powołanych powyżej przepisów budynki, budowle oraz grunt spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Jednocześnie art. 6 ustawy o VAT wskazuje na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są w nim wskazane czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszczące się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług, z uwagi jednak na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy:

Przy czym użyte w ww. przepisie sformułowanie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku VAT, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”, zatem dla potrzeb przepisów podatkowych należy stosować definicję zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem:

W myśl art. 55² Kodeksu cywilnego:

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla badanej kwestii jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. Przedsiębiorstwo, w rozumieniu powyższego przepisu, powinno więc łączyć mienie w funkcjonalnie zorganizowane przedsięwzięcie gospodarcze, a nie tylko stanowić zgromadzone niematerialne i materialne składniki stanowiące sobą przedsiębiorstwo w przedstawionym znaczeniu przedmiotowym. Organizacyjna i funkcjonalna istota przedsiębiorstwa kreuje powstanie samodzielnego podmiotu gospodarczego, zdolnego do funkcjonowania w obrocie na niezmienionych zasadach, pomimo jego zbycia. Ponadto, przepis art. 55¹ Kodeksu cywilnego wskazuje, że przedsiębiorstwo jest „zespołem składników”. Pojęcie zespół (a nie zbiór) zakłada istnienie pewnego poziomu powiązań organizacyjnych pomiędzy składnikami przedsiębiorstwa.

Natomiast w myśl art. 2 pkt 27e ustawy:

Podstawowym wymogiem wynikającym z powyższego przepisu jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa trwałe, obrotowe, a także czynnik ludzki, czyli kadra pracownicza.

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące „część przedsiębiorstwa” powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w „istniejącym przedsiębiorstwie”, a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą umożliwić Nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1.istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania;

2.zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;

3.składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;

4.zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Ponadto, przy ocenie czy składniki majątku powinny być uznane za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy uwzględnić należy następujące okoliczności:

• zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji oraz
• faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.

Wskazanej oceny należy dokonać na moment przeprowadzenia transakcji. Tym samym, w przypadku, gdy konieczne dla kontynuowania działalności gospodarczej jest angażowanie przez nabywcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub podejmowanie dodatkowych działań, brak jest możliwości stwierdzenia, że w danym przypadku zespół składników majątkowych stanowi przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „Trybunał” lub „TSUE”) w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r. w sprawie C-444/10 Schriever „przekazanie całości lub części aktywów” należy interpretować w taki sposób, że obejmuje ono przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą. Podobne stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie sądów administracyjnych (wyroki NSA: z dnia 25 czerwca 2013 r. sygn. akt I FSK 955/12 oraz z dnia 21 listopada 2016 r. sygn. akt I FSK 1316). Zgodnie natomiast z orzecznictwem TSUE (wyrok TSUE z dnia 10 listopada 2011 r. w sprawie C-444/10 Christel Schriever, pkt 26) ocena, jakie dobra – ruchome lub nieruchome – są niezbędne do utworzenia przedsiębiorstwa lub ZCP, musi być dokonywana „(…) z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej”.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy natomiast zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że są Państwo zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Do czerwca 2021 r. prowadzili Państwo podstawową działalność z zakresu handlu paliwami stałymi oraz działalność pomocniczą w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów własnych, głównie konstrukcji stalowych. W oparciu o uzyskaną wcześniej interpretację indywidualną z 19 lutego 2021 r. dokonali Państwo zbycia na rzecz Nabywcy zorganizowanej części przedsiębiorstwa B, która pomimo braku jednoczesnej sprzedaży na rzecz Nabywcy nieruchomości wchodzących w skład B korzystała z wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Po zrealizowaniu transakcji ograniczyli Państwo swoją działalność do działalności handlowej.

Wątpliwości Państwa dotyczą kwestii, czy sprzedaż przez Państwa nieruchomości po 3 latach od dnia sprzedaży temu samemu Nabywcy ruchomego majątku w postaci maszyn, urządzeń i wyposażenia, przypisanego wówczas do Państwa Oddziału B oraz części produkcji w toku, potraktowanej wówczas jako sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w oparciu o przepis art. 6 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, może być uznana jako kontynuacja takiej sprzedaży z zastosowaniem do niej wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 6 ust. 1 tej ustawy.

Należy zauważyć, że w zawartej umowie zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa nieruchomości nie były przedmiotem transakcji sprzedaży - na rzecz Nabywcy zastrzeżono jedynie prawo pierwokupu dzierżawionych nieruchomości. Jak wskazali Państwo we wniosku, w czerwcu 2021 r. zawarli Państwo z Nabywcą szereg umów, na mocy których wydzierżawili Państwo na okres 3 lat, z możliwością przedłużenia okresu dzierżawy o kolejne 2 lata, większość nieruchomości zagospodarowanych dotychczas przez B, wraz z przynależną do nich infrastrukturą techniczną, z wyłączeniem budynku biurowego i niewielkiej części hali produkcyjnej, które znajdowały się na tych samych działkach gruntu co pozostałe budynki i były objęte tymi samymi księgami wieczystymi. W 2023 r. Spółka ta wykorzystała przewidzianą w umowie dzierżawy nieruchomości opcję i przedłużyła obowiązywanie tej umowy o kolejne 3 lata, tj. do czerwca 2026 r.

Biorąc pod uwagę opis sprawy, nie mogę zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że sprzedaż przez Państwa nieruchomości, może być uznana jako kontynuacja sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, do której znajdzie zastosowanie wyłączenie z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 6 ust. 1 tej ustawy.

Przedmiot planowanej transakcji sprzedaży – nieruchomości nie będzie stanowił przedsiębiorstwa w rozumieniu powołanego art. 55¹ Kodeksu cywilnego, ponieważ zbyciu nie będzie towarzyszył transfer szeregu kluczowych składników, wchodzących w skład normatywnej definicji przedsiębiorstwa i determinujących funkcjonowanie Państwa przedsiębiorstwa. Jak wynika z wniosku przedmiotem transakcji nie będzie całe Państwa przedsiębiorstwo, lecz wyłącznie nieruchomości obecnie w części dzierżawione przyszłemu Nabywcy, a w części wynajmowane innym podmiotom lub w ogóle nie wykorzystywane. Planowana transakcja sprzedaży nie będzie także stanowić zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, ze względu na niespełnienie łącznie wszystkich przesłanek zawartych w art. 2 pkt 27e ustawy.

Należy zauważyć, że Nabywca chcąc rozwijać swoją działalność, zmuszony jest do zainwestowania w dzierżawione obiekty znacznych środków i w tej sytuacji w styczniu  2024 r. zwrócił się do Państwa z propozycją kupna wszystkich nieruchomości będących kiedyś w dyspozycji B, tj. także tych, które nie zostały objęte umową dzierżawy, ale znajdują się na tych samych działkach co przedmiot dzierżawy i objęte są tymi samymi księgami wieczystymi. Tą część nieruchomości od 2021 r. w ogóle Państwo nie użytkowali lub częściowo wynajmowali innym podmiotom.

W związku z powyższym, w przedmiotowej nie zostanie spełniony warunek kontynuacji działalności Zbywcy, ponieważ aby mógł zostać on spełniony Nabywca musiałby kontynuować umowy dzierżawy i najmu nieruchomości, które zamierza nabyć.

Ponadto z okoliczności sprawy nie wynika, aby nieruchomości będące przedmiotem sprzedaży były wyodrębnione organizacyjne, funkcjonalnie lub finansowo w działalności Wnioskodawcy.

W związku z powyższym mając na względzie, że nie zostaną spełnione łącznie wszystkie kryteria, to planowana sprzedaż nieruchomości nie będzie stanowić zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie transakcja obejmująca sprzedaż nieruchomości nie będzie stanowiła zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa, której definicję zawiera art. 2 pkt 27e ustawy. Tym samym do sprzedaży tej przepis art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie będzie miał zastosowania bez względu na fakt, że Nabywca skorzysta z prawa pierwokupu wynikające z umowy dzierżawy. Prawo pierwokupu dzierżawionych nieruchomości przypisane Nabywcy nie wynikało z zawartej w 2021 r. umowy nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci B, ale z umowy dzierżawy tych nieruchomości. Zatem nie można mówić o kontynuacji nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w ramach jednej umowy sprzedaży. Poza tym Nabywca zakupi od Wnioskodawcy wszystkie nieruchomości przypisane do 2021 r. do Oddziału, a nie tylko te które wykorzystuje na podstawie umowy dzierżawy w swojej działalności.

Zatem, skoro przedmiot sprzedaży nie może zostać uznany jako kontynuacja sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, po 3 latach od dnia sprzedaży temu samemu Nabywcy ruchomego majątku w postaci maszyn, urządzeń i wyposażenia, przypisanego wówczas do Państwa Oddziału B oraz części produkcji w toku, która podlegała wyłączeniu z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy oraz nie będzie stanowił przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa, to sprzedaż nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu jako dostawa towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, Państwa stanowisko uznaję za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanego przez Państwa wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 lutego 2000 r. sygn. 2036/97 należy wskazać, że dotyczy on odmiennego stanu faktycznego i przepisu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (t. j. Dz. U. Nr 11 poz. 50 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 1997 r., zgodnie z którym:

Ustawa ta została uchylona z dniem 1 maja 2005 r.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywa się ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musicie się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.)