Interpretacja indywidualna z dnia 27 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.210.2023.2.MR

Rozpoznanie przez Spółkę eksportu towarów opodatkowanego stawką VAT w wysokości 0%.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest:

-nieprawidłowe – w zakresie przypisania wysyłki (transportu) do transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę oraz rozpoznania przez Spółkę eksportu towarów opodatkowanego według stawki 0% (pytanie oznaczone we wniosku nr 1 i nr 3);

-prawidłowe – w zakresie sposobu zafakturowania refaktury usługi transportowej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 kwietnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 kwietnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 czerwca 2023 r. (wpływ 27 czerwca 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A (dalej jako Wnioskodawca lub Spółka) należy do Grupy B. Przedsiębiorstwa z Grupy B, w tym Wnioskodawca, oferują szeroką gamę produktów (...).

W związku z realizowaną działalnością gospodarczą Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie skutków następujących transakcji na gruncie podatku od towarów i usług:

1) Wnioskodawca uczestniczył w transakcji o następującym przebiegu:

Spółka C z siedzibą we Francji nabyła od Wnioskodawcy towary (produkty). Dla dostawy ustalone zostały warunki Incoterms 2020 EXW (…). Towary te zostały przez C odsprzedane na rzecz spółki D z siedzibą w Wielkiej Brytanii, dla dostawy tej ustalono warunki Incoterms 2020 EXW.

Towar został przetransportowany bezpośrednio z Polski do Wielkiej Brytanii, z zakładu Wnioskodawcy do ostatecznego nabywcy D. Transport zorganizował Wnioskodawca, działając w imieniu C. W ramach organizacji transportu, Wnioskodawca wykonał w szczególności następujące czynności: umieścił ogłoszenie o aukcji na platformie, potwierdził zlecenia z przewoźnikiem (tj. ustalił termin i miejsce załadunku i rozładunku, ceny), powierzył towar do transportu, odebrał fakturę i dokumenty potwierdzające dostawę (podpisany CMR).

Koszty transportu najpierw poniósł Wnioskodawca, a następnie refakturował je na C, na fakturze wskazano francuski NIP nabywcy usługi. Towar został zgłoszony do odprawy celnej eksportowej przez C, spółka ta wskazała swój polski NIP. Wnioskodawca posiada dowód wywiezienia przedmiotowych towarów poza terytorium Unii Europejskiej (komunikat celny IE-599).

C jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny w Polsce i posiada polski NIP. Natomiast C nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów VAT.

2) Spółka zamierza w przyszłości realizować transakcje o następującym przebiegu:

Wnioskodawca będzie sprzedawać towary (produkty) na rzecz C na warunkach Incoterms 2020 EXW. Towary te C będzie odsprzedawać na rzecz E z siedzibą w Szwajcarii, która odsprzeda je następnie Spółce D. Towary będące przedmiotem ww. transakcji będą transportowane bezpośrednio z Polski do Wielkiej Brytanii. Towar będzie zgłaszany do odprawy celnej eksportowej przez e, działającej poprzez przedstawiciela celnego.

Transport organizować będzie Wnioskodawca, działając w tym zakresie w imieniu C, analogicznie jak w przypadku opisanym w ww. stanie faktycznym. W związku z tym, koszty transportu najpierw ponosić będzie Wnioskodawca, a następnie refakturować je będzie na C. Wnioskodawca będzie posiadał dowód wywiezienia towarów poza terytorium Unii Europejskiej (komunikat celny IE-599).

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

1. W którym momencie (w jakim kraju) następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel: Wnioskodawca wyjaśnił, że dla opisanych we wniosku dostaw strony określają warunki poprzez zastosowanie reguł Incoterms 2020. Nie istnieją żadne dodatkowe uzgodnienia między stronami co do momentu przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Dlatego w odpowiedzi na pytanie Organu zasadne jest, zdaniem Wnioskodawcy, wskazanie reguły Incoterms, znajdującej zastosowanie do danej dostawy. Natomiast wniosek co do miejsca przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na tej podstawie jest już elementem stanowiska Wnioskodawcy, które jest poddane ocenie Organu podatkowego.

a) w modelu transakcji opisanym we wniosku pod nr 1):

-między Wnioskodawcą (pierwszym podmiotem w łańcuchu dostaw) a Spółką C (drugim w kolejności podmiotem)?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

„Dla dostawy ustalone zostały warunki EXW EXW (…). Oznacza to, zdaniem Wnioskodawczyni, że do przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel doszło w momencie pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego (C) w wyznaczonym miejscu w EXW (…), w Polsce”.

-między drugim podmiotem a trzecim podmiotem w łańcuchu dostaw, tj. D?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

„Dla tej dostawy ustalono warunki EXW (…). Zatem do przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel doszło w momencie pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego w wyznaczonym miejscu w (…), w Polsce”.

b) w modelu transakcji opisanym we wniosku pod nr 2):

-między Wnioskodawcą (pierwszym podmiotem w łańcuchu dostaw) a Spółką C (drugim w kolejności podmiotem)?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

„Dla dostawy ustalone zostały warunki EXW (…). Oznacza to, zdaniem Wnioskodawcy, że do przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi w momencie pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego (C) w wyznaczonym miejscu w (…), w Polsce”.

-między drugim podmiotem a trzecim podmiotem w łańcuchu dostaw, tj. E?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

„Dla tej dostawy ustalono warunki EXW (…). Zatem do przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi w momencie pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego w wyznaczonym miejscu w (…), w Polsce”.

-między trzecim podmiotem w łańcuchu a ostatnim podmiotem w łańcuchu, tj. D?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

„Dla tej dostawy ustalono warunki DAP. Zatem do przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi w momencie dostarczenia towaru do punktu przeznaczenia w Wielkiej Brytanii”.

2. Czy C podejmuje/będzie podejmować jakiekolwiek czynności związane z organizacją transportu? Jeśli tak, to prosimy wskazać jakie?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

„C nie podejmuje i nie będzie podejmować żadnych czynności związanych z organizacją transportu”.

3. Czy w ramach wykonywania czynności dotyczących organizacji transportu, Wnioskodawca działa/będzie działać na rzecz i zlecenie C?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

„Tak, w ramach wykonywania czynności dotyczących organizacji transportu, Wnioskodawczyni działa/będzie działać na rzecz i zlecenie C”.

4. Czy umowy zawierane w związku z organizacją transportu, Wnioskodawca zawierał/będzie zawierał we własnym imieniu, czy w imieniu C?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

„Wnioskodawczyni zawiera (będzie zawierała) umowy związane z organizacją transportu we własnym imieniu”.

5. Czy Wnioskodawca posiada/będzie posiadał dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy?

Odpowiedź Wnioskodawcy:

„Tak, Wnioskodawczyni posiada/będzie posiadała dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy”.

Pytania

1.Czy w stanie faktycznym opisanym w punkcie pierwszym wniosku Wnioskodawca zasadnie uznał, że na podstawie art. 22 ust. 2e ustawy o podatku od towarów i usług transport powinien zostać przyporządkowany dostawie dokonanej przez niego na rzecz C, wobec czego Wnioskodawca miał prawo do opodatkowania swojej dostawy według stawki 0% jako eksport?

2.Z zastosowaniem jakiej stawki podatku od towarów i usług i z wykazaniem którego numeru identyfikacyjnego C Wnioskodawca powinien zafakturować refakturę usługi transportowej?

3.Czy w zdarzeniu przyszłym opisanym w punkcie drugim wniosku prawidłowe będzie uznanie, że transport powinien zostać przyporządkowany dostawie dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz C, wobec czego Wnioskodawca będzie miał prawo do opodatkowania swojej dostawy według stawki 0% jako eksport?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Wnioskodawca jest zdania, że w stanie faktycznym opisanym w punkcie pierwszym wniosku na podstawie art. 22 ust. 2a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), dalej jako ustawa o VAT, transport powinien zostać przyporządkowany dostawie dokonanej przez niego na rzecz C, wobec czego Wnioskodawca miał prawo do opodatkowania swojej dostawy według stawki 0% jako eksport.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy o VAT pod pojęciem eksportu rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

a) dostawcę lub na jego rzecz, lub

b) nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

-jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

W myśl natomiast art. 41 ust. 4 oraz 6 ustawy o VAT, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%. Stawkę podatku 0% stosuje się pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Z kolei art. 41 ust. 11 ustawy o VAT stanowi, że przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Jednocześnie, na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Z kolei w myśl art. 22 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego przez nabywcę, który dokonuje również ich dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej do tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie.

Natomiast art. 22 ust. 2e pkt 1 ustawy o VAT stanowi, iż w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego albo z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego przez pierwszego dostawcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się jego dostawie.

Opisana w stanie faktycznym transakcja ma cechy dostawy łańcuchowej, o której mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o VAT. Powstaje tu pytanie, czy określenie dostawy ruchomej, czyli takiej, której przypisany jest transport i która podlega w przypadku wywozu towaru poza terytorium UE opodatkowaniu według stawki 0%, powinno nastąpić na podstawie przytoczonego wyżej art. 22 ust. 2a ustawy o VAT czy też art. 22 ust. 2e pkt 1 ustawy o VAT.

Z punktu widzenia zidentyfikowania dostawy ruchomej niezbędne jest ustalenie podmiotu, któremu należy przyporządkować (przypisać) transport. Zgodnie z ugruntowanymi stanowiskami organów podatkowych miarodajne w tym zakresie jest faktyczne zaangażowanie uczestników transakcji w czynności składające się na organizację transportu, nie zaś fakt ponoszenia kosztów transportu przez danego uczestnika. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 września 2015 r., ILPP4/4512-1-205/15-4/ISN, wskazano: „Niewątpliwe ustalenie z przewoźnikiem daty, miejsca oraz godziny załadunku, formy transportu, czy też wielkości i ilość ładowanych towarów stanowią zasadniczy element procesu przygotowania i organizacji transportu towarów, wypełniający przywołaną powyżej definicję »przyporządkowania«. Jednocześnie przez »organizację« należy rozumieć »sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś«. Dlatego też przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów. Bez znaczenia dla organizacji/przyporządkowania transportu pozostaje natomiast kwestia ponoszenia czy podziału jego kosztów. Dla oceny podatkowej dokonywanej dostawy nie jest istotne, który z podmiotów ponosi koszty transportu. Kryterium przy ocenie tego, do której dostawy powinien zostać przyporządkowany transport jest to kto organizuje/zleca przedmiotowy transport, nie zaś kto i w jaki sposób jest obciążany jego kosztami”.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyroku WSA w Gliwicach z 23 września 2019 r., I SA/GL 413/19, gdzie wyjaśniono, że: „to podmiot zlecający transport decyduje zasadniczo o tym, kiedy towar znajduje się w określonym miejscu, również jeśli do transportu angażowane są osoby trzecie. Zatem to podmiot, który zleca i organizuje transport, jest odpowiedzialny za towar, a w konsekwencji za prawidłowe określenie skutków podatkowych wynikających z przemieszczenia transgranicznego towaru. Nie ma przy tym znaczenia, który z podmiotów w transakcji łańcuchowej ostatecznie ponosi koszty transportu”.

Biorąc pod uwagę powyższe wytyczne wynikające z interpretacji i orzecznictwa, zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym przypadku należy uznać, iż mimo iż dla jej dostawy na rzecz C ustalone zostały warunki Incoterms EXW (oznaczające, że sprzedający dostarcza towary do dyspozycji kupującego na przykład w fabryce lub magazynie) i to C finalnie poniosła koszty transportu, należy uznać, że to Wnioskodawca zorganizował transport, ponieważ to on wykonał wszystkie faktyczne czynności w zakresie kontaktu i ustaleń z przewoźnikiem, jak to zostało opisane w stanie faktycznym.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, że w sprawie znajduje zastosowanie art. 22 ust. 2e pkt 1 ustawy o VAT, a w konsekwencji, jako że Wnioskodawca jako pierwszy dostawca w łańcuchu zorganizował transport, transport ten należy przypisać jego dostawie na rzecz C, która w związku z tym ma status dostawy ruchomej.

Biorąc jednocześnie pod uwagę, że Wnioskodawca posiada dowód wywiezienia przedmiotowych towarów poza terytorium Unii Europejskiej (komunikat celny IE-599), Wnioskodawca zasadnie zastosował w stosunku do omawianej dostawy stawkę podatku VAT w wysokości 0%.

Ad 2.

Wnioskodawca jest zdania, że w opisanej w punkcie pierwszym sytuacji, był zobowiązany do wystawienia na rzecz C faktury ze stawką „NP”, z adnotacją „odwrotne obciążenie”, z zastosowaniem numeru NIP dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanego C przez Francję.

W analizowanym przypadku, zgodnie z ustaleniami stron, Wnioskodawca poniósł koszty transportu towarów z Polski do Wielkiej Brytanii, a następnie refakturował je na C.

Zdaniem Wnioskodawcy, miejsce świadczenia refakturowanej przez niego usługi transportowej określić należy na podstawie art. 28b ustawy o VAT.

Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast ust. 2 tego przepisu stanowi, że w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Pod uwagę wziąć należy również regulację art. 28f ust. 1 i 1a ustawy o VAT, który dotyczy miejsca świadczenia usług transportu.

Przepis ten stanowi:

„1. Miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport, z uwzględnieniem pokonanych odległości.

1a. Miejscem świadczenia usług transportu towarów na rzecz podatnika:

a)posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości poza terytorium Unii Europejskiej, jest terytorium znajdujące się poza terytorium Unii Europejskiej;

b)posiadającego na terytorium państwa trzeciego siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium państwa trzeciego stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości na terytorium kraju, jest terytorium kraju”.

Z uwagi na brak wystąpienia w przedmiotowej sprawie przesłanek określonych w ww. przepisie należy uznać, iż miejsce świadczenia refakturowanej usługi transportowej, nabytej przez C z siedzibą we Francji, określić trzeba na zasadzie ogólnej przewidzianej w art. 28b ustawy o VAT. Biorąc zaś pod uwagę, iż C nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej uznać należy, iż miejscem świadczenia tej usługi jest terytorium kraju siedziby usługobiorcy, tj. terytorium Francji.

Na podstawie art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a (co obejmuje m.in. przypadek świadczenia przez polskiego podatnika usług podlegających opodatkowaniu w państwie siedziby kontrahenta z innego państwa UE) – danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14, czyli m.in. stawki podatku.

Zgodnie zaś z art. 106e ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT faktura powinna zawierać numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b.

Natomiast w myśl art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi faktura powinna zawierać wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej przepisy w opisanej sytuacji Wnioskodawca zobowiązany był do wystawienia na rzecz C faktury ze stawką „NP”, z adnotacją „odwrotne obciążenie”, z zastosowaniem numeru NIP dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanego C przez Francję.

Ad 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zdarzeniu przyszłym opisanym w punkcie drugim wniosku prawidłowe będzie uznanie, że transport powinien zostać przyporządkowany dostawie dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz C, wobec czego Wnioskodawca będzie miał prawo do opodatkowania swojej dostawy według stawki 0% jako eksport.

Planowany scenariusz dostaw zakłada udział czterech podatników w ramach jednej transakcji łańcuchowej.

Wnioskodawca będzie sprzedawać towary (produkty) na rzecz C na warunkach Incoterms 2020 EXW. Towary te C będzie odsprzedawać na rzecz E z siedzibą w Szwajcarii, która odsprzeda je następnie Spółce D. Towary będące przedmiotem ww. transakcji będą transportowane bezpośrednio z Polski do Wielkiej Brytanii. Towar będzie zgłaszany do odprawy celnej eksportowej przez E, działającej poprzez przedstawiciela celnego.

Transport organizować będzie Wnioskodawca, działając w tym zakresie w imieniu C. W związku z tym koszty transportu najpierw ponosić będzie Wnioskodawca, a następnie refakturować je będzie na C. Wnioskodawca będzie posiadał dowód wywiezienia towarów poza terytorium Unii Europejskiej (komunikat celny IE-599).

Zdaniem Wnioskodawcy, skutki planowanej transakcji będą analogiczne do opisanych w odniesieniu do stanu faktycznego, będącego przedmiotem pytania nr 1 we wniosku. Tzn. z uwagi na fakt, że czynności faktyczne związane z organizacją transportu będą wykonywane przez Wnioskodawcę, należy uznać, iż to on będzie organizować transport, niezależnie od tego, że jego kosztami Wnioskodawca obciąży C, i że dla dostawy na rzecz C będą przewidziane warunki Incoterms EXW.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, że w odniesieniu do planowanej transakcji znajdzie zastosowanie art. 22 ust. 2e pkt 1 ustawy o VAT, a w konsekwencji transport powinien zostać przypisany dostawie Wnioskodawcy na rzecz C. Wobec tego, dostawa Wnioskodawcy jako pierwszego dostawcy w łańcuchu będzie miała status dostawy ruchomej.

Pod warunkiem zatem posiadania przez Wnioskodawcę dowodu wywiezienia przedmiotowych towarów poza terytorium Unii Europejskiej (komunikat celny IE-599), Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania w stosunku do omawianej dostawy stawkę podatku VAT w wysokości 0%. Na powyższy wniosek nie ma zdaniem Wnioskodawcy wpływu okoliczność, że zgłaszającym do odprawy celnej eksportowej będzie podmiot trzeci w łańcuchu, tj. spółka E.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest:

-nieprawidłowe – w zakresie przypisania wysyłki (transportu) do transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę oraz rozpoznania przez Spółkę eksportu towarów opodatkowanego według stawki 0% (pytanie oznaczone we wniosku nr 1 i nr 3);

-prawidłowe – w zakresie sposobu zafakturowania refaktury usługi transportowej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 931, ze. zm.), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W świetle art. 2 pkt 1 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju – rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast jak stanowi art. 2 pkt 5 ustawy:

Przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle z art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1.przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2.zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3.świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy:

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Na mocy art. 2 pkt. 8 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o eksporcie towarów – rozumie się przez to dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

a)dostawcę lub na jego rzecz, lub

b)nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

-jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Stosownie do art. 41 ust. 4 ustawy:

W eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Jak stanowi art. 41 ust. 6 ustawy:

Stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 41 ust. 6a ustawy:

Dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1.dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;

2.dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;

3.zgłoszenie wywozowe na piśmie utrwalonym w postaci papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

W myśl art. 41 ust. 7 ustawy:

Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Stosownie do art. 41 ust. 8 ustawy:

Przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu.

Jak stanowi art. 41 ust. 9 ustawy:

Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Zgodnie z art. 41 ust. 9a ustawy:

Jeżeli podatnik otrzymał całość lub część zapłaty przed dokonaniem dostawy towarów, stawkę podatku 0% w eksporcie towarów stosuje się w odniesieniu do otrzymanej zapłaty, pod warunkiem że wywóz towarów nastąpi w terminie 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym podatnik otrzymał tę zapłatę, oraz podatnik w tym terminie otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6. Przepisy ust. 7, 9 i 11 stosuje się odpowiednio.

Z powyższych regulacji wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Należy zauważyć, że art. 5 ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. eksport towarów i wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych, miejsce dostawy wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Stosownie do tego przepisu:

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Jednocześnie, na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy:

W przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Według art. 22 ust. 2a ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego przez nabywcę, który dokonuje również ich dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej do tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie.

Jak stanowi art. 22 ust. 2b ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Z art. 22 ust. 2c ustawy wynika, że:

W przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Na mocy art. 22 ust. 2d ustawy:

Przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Z kolei zgodnie z art. 22 ust. 2e ustawy:

W przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego albo z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego przez:

1.pierwszego dostawcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się jego dostawie;

2.ostatniego nabywcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się dostawie dokonanej do tego nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy:

W przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c i 2e, dostawę towarów, która:

1.poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2.następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport), a więc tylko w odniesieniu do jednej z transakcji można ustalić miejsce świadczenia, w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (dostawa ruchoma). W odniesieniu do pozostałych dostaw, którym nie można przypisać wysyłki (transportu), ustalenie miejsca świadczenia odbywa się jak dla towarów niewysyłanych. A więc według miejsca, w którym towary znajdowały się w momencie dostawy (dostawy nieruchome).

Przepis art. 22 ust. 2a ustawy odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (przesyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

W tym miejscu przywołać należy orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04) w którym TSUE stwierdził: „Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw”.

W efekcie, tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport, ma charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy nie precyzują jednak w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy. Zgodnie z definicją językową, pojęcie „przyporządkowanie” należy rozumieć jako „ustalenie relacji między czymś a czymś lub uczynienie zależnym od czegoś nadrzędnego” (internetowy słownik języka polskiego PWN; www.sjp.pwn.pl). Jednocześnie przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”.

Należy przy tym zauważyć, że w przypadku transakcji łańcuchowej określenie miejsca, w którym dostawa towarów została dokonana, powinno nastąpić w odniesieniu do tego, której dostawie należy przyporządkować transport. Uzgodnione warunki dostawy (np. Incoterms) mogą co prawda stanowić wskazówki przy określaniu, która dostawa w ramach transakcji łańcuchowej ma charakter „ruchomy”, nie mają one jednak decydującego znaczenia.

Wskazać również należy, że o przypisaniu transportu do danej transakcji, a w konsekwencji potraktowaniu jej jako transgranicznej, nie decyduje wola kontrahentów, lecz okoliczności faktyczne, w jakich przeprowadzona została dana transakcja.

W wyroku z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding BV, TSUE wskazał, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na tego ostatecznego nabywcę. W wyroku tym TSUE stwierdził:

„Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową.

W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy warunek ten jest spełniony w rozpatrywanym przezeń sporze”.

Odnośnie ww. wyroku należy wyjaśnić, że stwierdzenie Trybunału, zgodnie z którym rozpoznanie dostawy ruchomej zależy od tego w którym państwie będzie miało przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel pomiędzy pierwszym nabywcą a drugim nabywcą nie oznacza, że przy analizie transakcji łańcuchowych bez znaczenia jest moment (miejsce) przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel pomiędzy pierwszym dostawcą a drugim dostawcą (pierwszym nabywcą).

Wyrok ten został wydany w kontekście sprawy, gdzie podmiot pośredniczący (pierwszy nabywca, drugi dostawca) uzyskał prawo do dysponowania towarem jak właściciel w kraju rozpoczęcia wysyłki i zbył to prawo w kraju zakończenia wysyłki. Dlatego też, w tej sprawie najważniejsze dla rozpoznania dostawy ruchomej było określenie miejsca ostatniej dostawy.

Podobne wnioski płyną m.in. z wyroku Trybunału z dnia 21 lutego 2018 r. w sprawie C-628/16 oraz z wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-587/10.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) należy do Grupy B.

1) Wnioskodawca uczestniczył w transakcji o następującym przebiegu:

Spółka C z siedzibą we Francji nabyła od Wnioskodawcy towary (produkty). Dla dostawy ustalone zostały warunki Incoterms 2020 EXW (…). Towary te zostały przez C odsprzedane na rzecz spółki D z siedzibą w Wielkiej Brytanii, dla dostawy tej ustalono warunki Incoterms 2020 EXW. Towar został przetransportowany bezpośrednio z Polski do Wielkiej Brytanii, z zakładu Wnioskodawcy do ostatecznego nabywcy D. Transport zorganizował Wnioskodawca, działając w imieniu C. W ramach organizacji transportu Wnioskodawca wykonał m.in. następujące czynności: umieścił ogłoszenie o aukcji na platformie, potwierdził zlecenia z przewoźnikiem (tj. ustalił termin i miejsce załadunku i rozładunku, ceny), powierzył towar do transportu, odebrał fakturę i dokumenty potwierdzające dostawę (podpisany CMR). Koszty transportu najpierw poniósł Wnioskodawca, a następnie refakturował je na C. Towar został zgłoszony do odprawy celnej eksportowej przez C, spółka ta wskazała swój polski NIP. Wnioskodawca posiada dowód wywiezienia przedmiotowych towarów poza terytorium Unii Europejskiej (komunikat celny IE-599). C jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny w Polsce i posiada polski NIP. Natomiast C nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów VAT.

2) Spółka zamierza w przyszłości realizować transakcje o następującym przebiegu:

Wnioskodawca będzie sprzedawać towary (produkty) na rzecz C na warunkach Incoterms 2020 EXW. Towary te C będzie odsprzedawać na rzecz E z siedzibą w Szwajcarii, która odsprzeda je następnie D. Towary będące przedmiotem ww. transakcji będą transportowane bezpośrednio z Polski do Wielkiej Brytanii. Towar będzie zgłaszany do odprawy celnej eksportowej przez E, działającej poprzez przedstawiciela celnego. Transport organizować będzie Wnioskodawca, działając w tym zakresie w imieniu C, analogicznie jak w przypadku transakcji opisanej w punkcie pierwszym. W związku z tym koszty transportu najpierw ponosić będzie Wnioskodawca, a następnie refakturować je będzie na C. Wnioskodawca będzie posiadał dowód wywiezienia towarów poza terytorium Unii Europejskiej (komunikat celny IE-599).

W ramach wykonywania czynności dotyczących organizacji transportu, Wnioskodawca działa/będzie działać na rzecz i zlecenie C.

Wnioskodawca wskazał także, że:

1) w transakcji opisanej w punkcie pierwszym wniosku:

Do przeniesienia prawa do rozporządzania między Wnioskodawcą (pierwszym podmiotem w łańcuchu dostaw) a Spółką C (drugim w kolejności podmiotem) doszło w momencie pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego (C) w wyznaczonym miejscu w (…), w Polsce.

Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel między drugim podmiotem a trzecim podmiotem w łańcuchu dostaw, tj. D doszło w momencie pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego w wyznaczonym miejscu w (…), w Polsce.

2) w transakcji opisanej w punkcie drugim wniosku:

Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel między Wnioskodawcą (pierwszym podmiotem w łańcuchu dostaw) a Spółką C (drugim w kolejności podmiotem) dochodzi w momencie pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego (C) w wyznaczonym miejscu w (…), w Polsce.

Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel między drugim podmiotem a trzecim podmiotem w łańcuchu dostaw, tj. E dochodzi w momencie pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego w wyznaczonym miejscu w (…), w Polsce.

Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel między trzecim podmiotem w łańcuchu a ostatnim podmiotem w łańcuchu, tj. D dochodzi w momencie dostarczenia towaru do punktu przeznaczenia w Wielkiej Brytanii.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą m.in. wskazania, czy w transakcjach opisanych w punkcie pierwszym wniosku i w punkcie drugim wniosku, transport powinien zostać przyporządkowany dostawie dokonanej przez Spółkę na rzecz C, wobec czego w odniesieniu do ww. transakcji Wnioskodawca może rozpoznać eksport towarów opodatkowany według stawki 0% (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i nr 3).

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz przestawione we wniosku okoliczności, należy stwierdzić, że opisane przez Wnioskodawcę transakcje sprzedaży stanowią/będą stanowić transakcje łańcuchowe, w wyniku których towar jest/będzie transportowany z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy – towary będące przedmiotem ww. transakcji będą transportowane bezpośrednio z Polski do Wielkiej Brytanii.

Jak wskazano powyżej, pojęcie „organizacji transportu”, przyjęte w praktyce stosowania cytowanych przepisów przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne, nie zostało sprecyzowane w przepisach ustawy. Zgodnie natomiast z potocznym rozumieniem, przez organizację należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Zatem przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów. Istotne jest więc, na którym z podmiotów spoczywają obowiązki związane z wywozem towarów poza terytorium kraju i który podmiot je realizuje.

Z treści wniosku wynika, że w zakresie transakcji opisanej w punkcie pierwszym, transport zorganizowała Spółka, działając w imieniu C. W ramach organizacji transportu Wnioskodawca m.in.: umieścił ogłoszenie o aukcji na platformie, potwierdził zlecenia z przewoźnikiem (tj. ustalił termin i miejsce załadunku i rozładunku, ceny), powierzył towar do transportu, odebrał fakturę i dokumenty potwierdzające dostawę (podpisany CMR). Koszty transportu najpierw poniósł Wnioskodawca, a następnie refakturował je na C.

W transakcji opisanej w punkcie drugim wniosku, Wnioskodawca wskazał, że w zakresie organizacji transportu, Spółka będzie działać w imieniu C – analogicznie jak w przypadku transakcji opisanej w punkcie pierwszym. Koszty transportu najpierw ponosić będzie Wnioskodawca, a następnie refakturować je będzie na C.

Przy czym Spółka wskazała, że w ramach wykonywania czynności dotyczących organizacji transportu, Wnioskodawca działa/będzie działać na rzecz i zlecenie C.

Tym samym, w transakcjach przedstawionych w punkcie pierwszym i drugim wniosku, czynności związane z organizacją transportu będą wprawdzie wykonywane przez Wnioskodawcę, jednak na zlecenie i na rzecz C.

W tym miejscu należy wskazać, że przywołany wcześniej art. 22 ust. 2a ustawy odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (wysyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, które może jednak zostać obalone, w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

Przez warunki dostawy, o których mowa w art. 22 ust. 2a ustawy o VAT należy rozumieć w szczególności warunki (okoliczności), wedle których dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami. Ustawodawca nawiązuje w tym przepisie przede wszystkim do definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności należy przyjąć, że w transakcji opisanej w punkcie pierwszym wniosku oraz w transakcji opisanej w punkcie drugim wniosku, Wnioskodawca wprawdzie dokonywał/będzie dokonywał czynności związanych z organizacją transportu, ale nie będzie działał we własnym imieniu i na własną rzecz – tylko na rzecz i na zlecenie drugiego w kolejności podmiotu, tj. C. Tym samym, w ocenie Organu, to C powinien być uznany za podmiot, o którym mowa w art. 22 ust. 2a ustawy, który wysyła lub transportuje towary.

Należy ponadto zauważyć, że dokonując określenia, która z dostaw w łańcuchu jest dostawą ruchomą, oprócz kwestii organizacji transportu, znaczenie ma miejsce, w którym kraju dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel pomiędzy uczestnikami transakcji.

W analizowanej sprawie, w modelu transakcji opisanym w punkcie pierwszym wniosku:

-dostawa towarów między Wnioskodawcą (pierwszym podmiotem) a C nastąpiła na warunkach Incoterms EXW (…), zatem – jak wskazał Wnioskodawca – do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel nastąpiło w Polsce;

-dla dostawy między C (drugim podmiotem) a D (trzecim podmiotem), ustalono warunki dostawy EXW (…), a do przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel doszło w momencie pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego w Polsce.

Natomiast modelu transakcji opisanym w punkcie drugim wniosku:

-dostawa towarów między Wnioskodawcą (pierwszym podmiotem) a C odbywać się będzie na warunkach Incoterms EXW (…). Do przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dojdzie w momencie pozostawienia towaru do dyspozycji C w Polsce;

-dla dostawy między C (drugim podmiotem) a E (trzecim podmiotem), zostaną ustalone warunki dostawy EXW (…), zatem do przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dojdzie w momencie pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego w Polsce;

-dla dostawy między E a D (czwartym podmiotem) ustalono warunki Incoterms DAP. Do przejścia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi w momencie dostarczenia towaru do punktu przeznaczenia w Wielkiej Brytanii.

W przypadku pierwszej transakcji, w której uczestniczyły trzy podmioty, C (pierwszy nabywca towarów) nabył prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium Polski, tj. przed transportem towarów (w transakcji pomiędzy Wnioskodawcą i C). Przy czym, C nie przeniósł prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na drugiego nabywcę – trzeci podmiot (D) w kraju docelowym. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że prawo do dysponowania towarem jak właściciel zostało przeniesione z C na D w Polsce. Towar, w momencie przeniesienia na trzeci podmiot prawa do rozporządzania nim (towarem) jak właściciel w ramach transakcji dostawy towarów dokonywanej pomiędzy C a D znajdował się na terytorium Polski.

W przypadku drugiej transakcji, w której będą uczestniczyć cztery podmioty, towary będą transportowane bezpośrednio od Wnioskodawcy do ostatecznego nabywcy na terytorium Wielkiej Brytanii, jednakże dostawy między pierwszym, drugim oraz trzecim podmiotem w łańcuchu, będą dokonywane na tych samym zasadach, jak w przypadku transakcji, w której uczestniczą trzy podmioty, tj. prawo do rozporządzania towarami jak właściciel pomiędzy trzema pierwszymi podmiotami w łańcuchu (Wnioskodawcą, C, E) będzie przechodziło w Polsce. Natomiast pomiędzy trzecim podmiotem, tj. E a ostatecznym nabywcą, tj. D, będzie przechodziło w momencie dostarczenia towaru do punktu przeznaczenia w Wielkiej Brytanii.

Zatem w przypadku ww. opisanych transakcji, prawo do rozporządzania towarem jak właściciel z C na trzeci podmiot w łańcuchu przechodzi na terytorium Polski, tj. w państwie rozpoczęcia transportu towarów.

Tym samym, stosownie do cytowanego wyżej art. 22 ust. 2a ustawy, następuje obalenie domniemanego założenia stanowiącego, iż w przypadku towarów, które są wysyłane lub transportowane przez nabywcę, który dokonuje ich dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej do tego nabywcy.

Biorąc zatem pod uwagę obowiązujące przepisy prawa oraz powołane orzecznictwo TSUE, w analizowanej sprawie, zarówno w zakresie transakcji opisanej w punkcie pierwszym wniosku, w której uczestniczyły trzy podmioty, jak i w zakresie transakcji opisanej w punkcie drugim wniosku, w której uczestniczą cztery podmioty, transport towarów należy przypisać, na podstawie art. 22 ust. 2a ustawy, dostawie dokonanej przez C na rzecz kolejnego podmiotu w łańcuchu. W konsekwencji dostawa między C a kolejnym podmiotem w łańcuchu stanowi/będzie stanowić „dostawę ruchomą”.

Jednocześnie, zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy, dostawę towarów, która poprzedza wysyłkę lub transport towarów, tj. dostawę pomiędzy Wnioskodawcą a C, zarówno w zakresie transakcji opisanej w punkcie pierwszym, jak i w zakresie transakcji opisanej w punkcie drugim, należy uznać za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów, czyli na terytorium kraju. Należy zatem uznać, że transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a C ma/będzie miała charakter nieruchomy, czyli stanowi transakcję krajową. W konsekwencji transakcje opisane w punkcie pierwszym wniosku i w punkcie drugim wniosku nie stanowią/nie będą stanowić eksportu towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy.

W związku z powyższym:

1.w stanie faktycznym opisanym w punkcie pierwszym wniosku, transport towarów nie powinien zostać przyporządkowany dostawie dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz C, wobec czego Wnioskodawca nie miał prawa do opodatkowania swojej dostawy według stawki 0% jako eksport towarów;

2.w zdarzeniu przyszłym opisanym w punkcie drugim wniosku, transport nie powinien zostać przyporządkowany dostawie dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz C, wobec czego Wnioskodawca nie będzie miał prawa do opodatkowania swojej dostawy według stawki 0% jako eksport towarów.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 i nr 3 jest nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także wskazania, z zastosowaniem jakiej stawki podatku od towarów i usług i z wykazaniem którego numeru identyfikacyjnego C powinna zafakturować refakturę usługi transportowej.

Jak już wyżej wskazano, zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inny podmiot, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Zgodnie z art. 106a ustawy:

Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1) sprzedaży, z wyjątkiem:

a) przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów,

a) czynności rozliczanych w procedurach szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9, dla których państwem członkowskim identyfikacji w rozumieniu przepisów tych rozdziałów jest państwo członkowskie inne niż Rzeczpospolita Polska;

2) dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

a) państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,

b) państwa trzeciego;

3) dostawy towarów i świadczenia usług rozliczanych w procedurach szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a i 7, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby tych procedur, dla których państwem członkowskim identyfikacji w rozumieniu przepisów tych rozdziałów jest Rzeczpospolita Polska;

4) sprzedaży na odległość towarów importowanych, rozliczanej w procedurze szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby tej procedury, dla których państwem członkowskim identyfikacji w rozumieniu przepisów tego rozdziału jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Dane, które powinna zawierać faktura, zostały wskazane w art. 106e ust. 1 ustawy, w tym w pkt 1-18 wymieniono:

Faktura powinna zawierać:

1.datę wystawienia;

2.kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;

3.imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

4.numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;

5.numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

6.datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;

7.nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

8.miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;

9.cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

10.kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

11.wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

12.stawkę podatku albo stawkę podatku od wartości dodanej w przypadku korzystania z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9;

13.sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

14.kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

15.kwotę należności ogółem;

16.w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:

a)obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub

b)w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty

c)wyrazy „metoda kasowa”;

17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”;

18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy ,,odwrotne obciążenie”.

Natomiast w myśl art. 106e ust. 5 pkt 2 ustawy:

Faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. b, danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12-14.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy, należy wskazać, że istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie w pierwszej kolejności miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1) ilekroć jest mowa o podatniku rozumie się przez to:

a)podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b)osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

c)podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Od powołanej w art. 28b ust. 1 ustawy zasady ogólnej, ustawodawca przewidział szereg zastrzeżeń, wskazując szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług.

Na podstawie art. 28f ust. 1a ustawy:

Miejscem świadczenia usług transportu towarów na rzecz podatnika:

1. posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości poza terytorium Unii Europejskiej, jest terytorium znajdujące się poza terytorium Unii Europejskiej.

2. posiadającego na terytorium państwa trzeciego siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiadającego na terytorium państwa trzeciego stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten jest wykonywany w całości na terytorium kraju, jest terytorium kraju.

Z opisu sprawy wynika, że w przypadku transakcji opisanej w punkcie pierwszym i w punkcie drugim wniosku, transport organizowany jest przez Wnioskodawcę, działającego na rzecz C. W obu przypadkach koszty transportu są najpierw ponoszone przez Wnioskodawcę, a następnie refakturowane na C. Jak już wcześniej wskazano, przy refakturowaniu uznaje się, że podatnik nabył i sam wyświadczył usługę. Przy czym towary będące przedmiotem ww. transakcji, będą transportowane bezpośrednio z Polski do Wielkiej Brytanii. Z okoliczności sprawy wynika, że transport nie jest/nie będzie w całości wykonywany poza terytorium Unii Europejskiej. Uznać zatem należy, że dla usług transportu towarów, które następnie są/będą refakturowane przez Spółkę na C, nie znajdą zastosowania szczególne zasady dotyczące ustalania miejsca świadczenia wynikające m.in. z art. 28f ust. 1a ustawy.

Dla usług transportu towarów w sytuacjach opisanych we wniosku, znajduje zastosowanie ogólna zasada ustalania miejsca świadczenia wyrażona w art. 28b ustawy. Należy bowiem zauważyć, że spółka C, na rzecz której usługa transportowa będzie refakturowana (świadczona), jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny w Polsce i posiada polski NIP, nie posiada natomiast w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy. W związku z powyższym należy stwierdzić, że usługi transportu, refakturowane następnie na C, do których stosuje się art. 28b ustawy, są/będą opodatkowane we Francji, tj. w kraju siedziby C (usługobiorcy), stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, usługi w zakresie transportu towarów, nabyte przez Wnioskodawcę, a następnie refakturowane na C, nie są/nie będą opodatkowane na terytorium Polski. Wobec powyższego, w celu udokumentowania przeniesienia kosztów transportu na C, Wnioskodawca jest/będzie zobowiązany do wystawienia faktur (refaktur), które stosownie do art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy, nie będą zawierały stawki i kwoty podatku. Przy czym, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy, faktury te powinny być opatrzone adnotacją „odwrotne obciążenie”. Jednocześnie wskazać należy, że Wnioskodawca może na ww. fakturach umieścić adnotację „NP”, ponieważ przepisy nie sprzeciwiają się umieszczeniu na fakturze dodatkowych adnotacji.

W związku z powyższym, odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy, należy wskazać, że w celu zafakturowania refaktury usługi transportowej (jako usługi niepodlegającej opodatkowaniu w Polsce), Spółka powinna wystawić fakturę (refakturę), która nie będzie zawierała stawki i kwoty podatku, z zastosowaniem numeru NIP dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanego C przez Francję.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia (pytanie oznaczone we wniosku nr 1 i 2);

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji (pytanie oznaczone we wniosku nr 3 i nr 2).

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).