Interpretacja indywidualna z dnia 10 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4012.627.2018.9.JKU

Zwolnienie od podatku VAT usług konserwacji zabytków.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani:

1)ponownie rozpatruję sprawę Pani wniosku z 1 grudnia 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 23 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Po 214/19 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 grudnia 2022 r. sygn. akt I FSK 1682/19; i

2)stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 grudnia 2018 r. wpłynął Pani wniosek z 1 grudnia 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zwolnienia od podatku VAT usług konserwacji zabytków.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawczyni jest absolwentką Uniwersytetu (…). W roku 1999 Zainteresowana uzyskała tytuł magistra sztuki w zakresie (...). Od dnia 20 listopada 2017 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą i odprowadza podatek w formie karty podatkowej. Obecnie, główna działalność Zainteresowanej posiada klasyfikację 91.03.Z – Działalność historycznych miejsc i budynków oraz podobnych atrakcji turystycznych.

Wnioskodawczyni jest twórcą, artystą plastykiem, konserwatorem dzieł sztuki. Jako twórca posiada prawa autorskie. Usługi wykonywane przez Zainteresowaną są ściśle związane z kulturą. Wnioskodawczyni wykonuje prace konserwatorskie i restauratorskie przy zabytkach ruchomych. Prace te stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Po otrzymaniu wynagrodzenia, honorarium za wyżej wymienione prace, prawa autorskie przenoszone są na zleceniodawcę.

Jako twórcy, Wnioskodawczyni przysługuje prawo do korzystania z praw autorskich zgodnie z ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Pytanie

Czy wykonywane przez Wnioskodawczynię, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, usługi w zakresie konserwacji zabytków są zwolnione od podatku VAT?

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie, usługi konserwacji zabytków, wykonywane w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej są zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33b u.p.t.u.

Wnioskodawczyni jest twórcą, artystą plastykiem, konserwatorem dzieł sztuki.

Wnioskodawczyni pozostaje wykonawcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a jej usługi wynagradzane są w formie honorarium.

Wykonywane przez Wnioskodawczynię prace konserwatorskie i restauratorskie przy zabytkach ruchomych stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze.

Po otrzymaniu honorarium za wyżej wymienione prace, prawa autorskie przenoszone są na zleceniodawcę.

Godzi się zauważyć, że zakres przedmiotowy zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b u.p.t.u. obejmuje działalność twórczą o charakterze indywidualnym, na co ustawodawca kładzie szczególny nacisk.

Wnioskodawczyni podkreśla, że zwolnienie od podatku od towarów i usług, przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) u.p.t.u., obejmuje swoim zakresem te działania, które mają charakter twórczy, noszący cechy indywidualne, wynagradzane za pośrednictwem honorariów, w zamian za które przenoszone są prawa autorskie na zleceniodawców.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione w złożonym wniosku uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Pani wniosek – 8 stycznia 2019 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0112-KDIL2-1.4012.627.2018.1.SS, w której uznałem Pani stanowisko w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług konserwacji zabytków za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Pani 10 stycznia 2019 r.

Skarga na interpretację indywidualną

5 lutego 2019 r. wniosła Pani skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Skarga wpłynęła do mnie 7 lutego 2019 r.

Wniosła Pani o:

-uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej,

-zasądzenie od organu na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 23 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Po 214/19.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 20 grudnia 2022 r. sygn. akt I FSK 1682/19 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 20 grudnia 2022 r.

Akta sprawy wpłynęły do mnie 28 kwietnia 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

•uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu i Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

•ponownie rozpatruję Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług konserwacji zabytków – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 23 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Po 214/19 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 grudnia 2022 r. sygn. akt I FSK 1682/19.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 5a ustawy:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy:

Według art. 15 ust. 2 ustawy:

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym:

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy:

Natomiast stosownie do art. 146aa pkt 1 ustawy:

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy:

Z analizy powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy wynika, że zwolnienie ma charakter przedmiotowo-podmiotowy. Oznacza to, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku na jego podstawie jest nie tylko spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym, dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem prawa publicznego lub innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym lub wpisanym do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, albo indywidualnym twórcą lub artystą wykonawcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanym za wykonaną usługę w formie honorarium.

Należy w przedmiotowej sprawie podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęć, tj. „prawa autorskie”, „twórca” i „prace konserwatorskie i restauratorskie”. Zatem w celu dokonania interpretacji przedmiotowej kwestii posiłkowo należy odwołać się do ustaw, które szczegółowo normują znaczenie tych pojęć.

Przedmiotem praw autorskich na podstawie art. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1191 ze zm.) jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ustawodawca posłużył się syntetyczną definicją utworu, określając w sposób generalny cechy konieczne wyróżniające utwór od innych rezultatów działalności człowieka. Utwór musi zatem wykazywać łącznie trzy cechy:

1)stanowić przejaw działalności człowieka (twórcy);

2)stanowić przejaw działalności twórczej;

3)mieć indywidualny charakter.

O ile sens pierwszej z cech nie budzi wątpliwości, dwie pozostałe mają charakter ocenny. Jednakowoż stwierdzenie, że utwór to przejaw działalności twórczej uwypukla fakt, że utwór powinien stanowić rezultat działalności o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta, niekiedy określana przesłanką „oryginalności” utworu kładzie nacisk na aspekt przedmiotowy, tj. odnoszący się do samego wytworu ludzkiego umysłu. Spełniona ona zostaje, gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Sam „przejaw działalności twórczej” nie jest warunkiem wystarczającym do zakwalifikowania określonego wytworu jako przedmiotu prawa autorskiego. Konieczne jest bowiem, by wytwór taki miał indywidualny charakter, tzn. żeby cechował się indywidualnością. Muszą zatem cechować go dostatecznie doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi produktami intelektualnymi.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 stycznia 2006 r., sygn. akt I CK 231/05 charakter twórczy jako immanentna cecha utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest przejawem intelektualnej działalności człowieka, jakkolwiek nie każdy proces intelektualny prowadzi do powstania rezultatu o cechach twórczych. Praca intelektualna o charakterze twórczym jest przeciwieństwem pracy o charakterze technicznym, która polega na wykonywaniu czynności wymagających jedynie określonej wiedzy i sprawności oraz użycia określonych narzędzi, surowców i technologii. Cechą pracy w charakterze technicznym jest przewidywalność i powtarzalność osiągniętego rezultatu. Proces tworzenia, w przeciwieństwie do pracy technicznej, polega na tym, że rezultat podejmowanego działania stanowi projekcję wyobraźni osoby, od której pochodzi, zmierzając do wypełniania tych elementów wykonywanego zadania, które nie są jedynie wynikiem zastosowania określonej wiedzy, sprawności, surowców, urządzeń bądź technologii.

W myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Natomiast zgodnie z treścią art. 3 pkt 6 i 7 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2067 ze zm.), prace konserwatorskie są to działania mające na celu zabezpieczenie i utrwalenie substancji zabytku, zahamowanie procesów jego destrukcji oraz dokumentowanie tych działań. Z kolei prace restauratorskie to działania mające na celu wyeksponowanie wartości artystycznych i estetycznych zabytku, w tym, jeżeli istnieje taka potrzeba, uzupełnienie lub odtworzenie jego części, oraz dokumentowanie tych działań.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest absolwentką Uniwersytetu (…). W roku 1999 Zainteresowana uzyskała tytuł magistra sztuki w zakresie (...). Od dnia 20 listopada 2017 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą i odprowadza podatek w formie karty podatkowej. Obecnie, główna działalność Zainteresowanej posiada klasyfikację 91.03.Z – Działalność historycznych miejsc i budynków oraz podobnych atrakcji turystycznych. Wnioskodawczyni jest twórcą, artystą plastykiem, konserwatorem dzieł sztuki. Jako twórca posiada prawa autorskie. Usługi wykonywane przez Zainteresowaną są ściśle związane z kulturą. Wnioskodawczyni wykonuje prace konserwatorskie i restauratorskie przy zabytkach ruchomych. Prace te stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Po otrzymaniu wynagrodzenia, honorarium za wyżej wymienione prace, prawa autorskie przenoszone są na zleceniodawcę. Jako twórcy, Wnioskodawczyni przysługuje prawo do korzystania z praw autorskich zgodnie z ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawą o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Wątpliwości Zainteresowanej dotyczą kwestii ustalenia, czy wykonywane przez Wnioskodawczynię, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, usługi w zakresie konserwacji zabytków są zwolnione od podatku VAT.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 23 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Po 214/19: ,,(…) Zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) u.p.t.u., zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

W celu określenia kręgu podmiotów objętych zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) u.p.t.u. ustawodawca odwołał się do przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wskazał bowiem, że zwolnienie dotyczy indywidualnych twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów tegoż prawa. Poprzez odesłanie do definicji twórców i artystów wykonawców obowiązującej na gruncie prawa autorskiego oraz posłużenie się pojęciem „honorarium", jako określeniem wynagrodzenia należnego z tytułu specyficznych czynności, ustawodawca jasno wskazał, że przedmiotowe zwolnienie dotyczy działalności twórczej o charakterze indywidualnym. W rozpoznawanym przypadku skarżąca wskazała we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, że wykonywane przez nią prace konserwatorskie i restauratorskie przy zabytkach ruchomych stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Po otrzymaniu honorarium za ww. prace prawa autorskie przenoszone są na zleceniodawcę. Zmiana opisanego stanu faktycznego przez organ doprowadziła do uznania, że stanowisko skarżącej zawarte we wniosku jest nieprawidłowe. Należy podkreślić, że kwestionowanie charakteru prac konserwatorskich jako dzieła indywidualnego twórcy może nastąpić jedynie w toku postępowania podatkowego.

Jak również wskazał Sąd: ,,osiągnięcie celu prac konserwatorskich i restauratorskich w konkretnym przypadku może wiązać się z pracą twórczą i wówczas korzystają ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT; zwolnienie to nie dotyczy przypadków, gdy prace konserwatorskie i restauratorskie obejmują jedynie czynności o charakterze czysto technicznym, (zob. m.in. wyroki NSA: z 5 grudnia 2013 r. sygn. akt I FSK 1750/12; 9 listopada 2016 r., sygn. akt I FSK 558/15; z dnia 11 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 1649/15; 12 września 2017 r., sygn. akt I FSK 18/16; publ.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Następnie Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 20 grudnia 2022 r. sygn. akt I FSK 1682/19 zwraca uwagę na to, że „Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że Sąd pierwszej instancji uchylając zaskarżoną interpretację nie przesądził, że zwolnienie od podatku od towarów i usług, przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 33b ustawy o VAT będzie miało zastosowanie do wszystkich prac wykonywanych przez skarżącą. Sąd ten zaznaczył bowiem, że dotyczyć ono może jedynie działań o charakterze twórczym, noszących cechy indywidualne, wynagradzanych za pośrednictwem honorariów w zamian za które przenoszone są prawa autorskie na zleceniodawców”.

Dalej NSA wskazał, że: ,,(…) przyjęte w art. 3 pkt 6 i 7 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, na użytek tej ustawy, definicje „prac konserwatorskich oraz restauratorskich”, nie wykluczają tego, że w toku ich prowadzenia mogą powstawać utwory, stanowiące przejaw indywidualnej twórczości konserwatora, czy też restauratora, odpowiadające definicji z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Przepisy te określają bowiem cel tych prac, a nie charakteryzują i opisują na czym te prace polegają.

Nie można w związku z tym wykluczyć, że prace konserwatorskie i restauratorskie mogą w konkretnym przypadku wiązać się z pracą twórczą i wymagać kreatywności, skutkującej powstaniem utworu w rozumieniu przepisów tej ustawy, np. dokumentacji projektowej, której egzemplarz będzie posiadał cechy utworu. W rezultacie sam w sobie odtworzeniowy charakter prac konserwatorskich i restauratorskich nie może stanowić wystarczającej podstawy do odmowy zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT (analogiczne Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 23 czerwca 2021 r., sygn. akt I FSK 1926/18 oraz w wyrokach z 5 grudnia 2013 r., sygn. akt I FSK 1750/12, z 9 listopada 2016 r., sygn. akt I FSK 558/15 i z 18 czerwca 2019r., sygn. I FSK 865/17; ich treść jest dostępna w internetowej bazie orzeczeń sądów administracyjnych na stronie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/cbo - CBOSA).

W przywołanych wyżej wyrokach, w odniesieniu do usług konserwatorskich i restauracyjnych, przyjęto, że okoliczność, że przedmiotem prac konserwatorskich i restauracyjnych jest dzieło stworzone przez innego twórcę nie oznacza, że w toku ich prowadzenia nie mogą powstawać oryginalne utwory, stanowiące przejaw indywidualnej twórczości konserwatora, czy też restauratora, odpowiadające definicji z art. 1 ust. 1 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych.

Zwrócono przy tym uwagę na to, że zwolnienie usług kulturalnych z podatku od towarów i usług jest przewidziane w art. 132 ust. 1 lit n dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawa towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie’’.

Jak również wskazał NSA: ,,(…) zwolnienie od podatku od towarów i usług, przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 33b ustawy o VAT nie będzie miało zastosowanie do wszystkich usług świadczonych przez skarżącą. Dotyczy ono bowiem jedynie działań o charakterze twórczym, noszących cechy indywidualne, wynagradzanych za pośrednictwem honorariów, w zamian za które przenoszone są prawa autorskie na zleceniodawców. Natomiast powyższym zwolnieniem nie będą objęte działania o charakterze czysto technicznym. (…) Elementem stanu faktycznego było – jak już odnotowano – stwierdzenie, że po otrzymaniu przez skarżąca honorarium "prawa autorskie przenoszone są na Zleceniodawcę". Skarżąca podała bowiem, że ich efektem wykonywanych prac jest "przeniesienie praw autorskich", a więc że towarzyszy im "utwór", rozumiany jako "każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia" (art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych)”.

W konsekwencji, świadczenie usług polegających na konserwacji i restauracji dzieł sztuki, ściśle związanych z kulturą i stanowiących przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, w odniesieniu do których to dzieł Wnioskodawczyni przenosi prawa autorskie na zleceniodawcę po otrzymaniu honorarium, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy , jako usługi kulturalne świadczone przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców, wynagradzane m.in. w formie honorarium.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, powołane przepisy prawa oraz ich wykładnię dokonaną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 23 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Po 214/19 oraz Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 grudnia 2022 r. sygn. akt I FSK 1682/19, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni, jako indywidualny twórca w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wykonuje prace konserwatorskie i restauratorskie przy zabytkach ruchomych (które są ściśle związane z kulturą i stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze) otrzymując w zamian wynagrodzenie w formie honorarium za przekazanie praw autorskich do dzieł na rzecz zleceniodawców, to ww. usługi świadczone przez Wnioskodawczynię korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy.

Tym samym Pani stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Nadmienia się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi w zakresie zadanego pytania i przedstawionego stanowiska. Inne kwestie nie objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna przynosi skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).