Interpretacja indywidualna z dnia 15 czerwca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.493.2018.10.S/MR

W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty wypłaconego na rzecz Pracownika odszkodowania w związku z zakończeniem współpracy ze Spółką oraz z tytułu zaspokojenia wszelkich roszczeń.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu –  stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1.ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 29 listopada 2018 r. (data wpływu 30 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 19 listopada 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 626/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia – 19 maja 2023 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 lutego 2023 r. sygn. II FSK 1697/20 (data wpływu 29 marca 2023 r.)

2.stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty wypłaconego na rzecz Pracownika odszkodowania w związku z zakończeniem współpracy ze Spółką oraz z tytułu zaspokojenia wszelkich roszczeń – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 listopada 2018 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 listopada 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty wypłaconego na rzecz Pracownika odszkodowania w związku z zakończeniem współpracy ze Spółką oraz z tytułu zaspokojenia wszelkich roszczeń.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X Sp. z o.o. z siedzibą w (…) (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest producentem (…). Spółka posiada własny zakład produkcyjny w (…). Spółka w 2003 roku zawarła z osobą fizyczną/Panią (…) („Pracownik”) umowę o pracę na czas nieokreślony, ostatnio na stanowisku General Manager Eastern Europe.

W wyniku zmian organizacyjnych w grupie (…) stanowisko zajmowane przez Pracownika zostało zlikwidowane, a Spółka nie miała możliwości zaoferowania tej osobie innego stanowiska pracy.

W związku z powyższym powstała konieczność rozwiązania umowy o pracę z Pracownikiem. Rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem przez Spółkę było niemożliwe ze względu na fakt, że Pracownik od 1 października 2017 roku (data wejścia w życie przepisów zmieniających wiek emerytalny) korzystał ze szczególnej ochrony przed wypowiedzeniem umowy o pracę na podstawie art. 39 Kodeksu Pracy ("k.p."). W związku z powyższym, Spółka podjęła negocjacje z Pracownikiem w celu zawarcia porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę.

Na stanowisku zajmowanym przez Pracownika nie został zatrudniony inny pracownik, natomiast część zakresu obowiązków przejęła inna osoba ("Manager"), z którą Spółka zawarła kontrakt menadżerski (umowę cywilnoprawną) w lutym 2018 roku. Zakres obowiązków Managera i Pracownika nie są przy tym tożsame. Manager jest odpowiedzialny za obszar tzw. "East Cluster" obejmujący obszar Europy Centralnej i Wschodniej, Turcji, Grecji Rosji, a Pracownik był odpowiedzialny za obszar Europy Wschodniej.

Zgodnie z art. 39 k.p., pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. W związku z tym, że Pracownik urodził się w kwietniu 1961 roku, ze względu na szczególną ochronę stosunku pracy wynikającą z art. 39 k.p., Spółka nie mogła wypowiedzieć umowy o pracę do dnia osiągnięcia przez Pracownika wieku emerytalnego, tj. do kwietnia 2021 roku. Wypowiedzenie nie było też dopuszczalne z przyczyn niedotyczących Pracownika na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 5 tej ustawy, w przypadku pracownika, o którym mowa w art. 39 k.p., w okresie objęcia go szczególną ochroną przed wypowiedzeniem, pracodawca może jedynie wypowiedzieć takiemu pracownikowi dotychczasowe warunki pracy i płacy. Jeżeli wypowiedzenie warunków pracy i płacy powoduje przy tym obniżenie wynagrodzenia, pracownikowi przysługuje do końca okresu, w którym korzystałby ze szczególnej ochrony przed wypowiedzeniem stosunku pracy, dodatek wyrównawczy obliczony według zasad wynikających z Kodeksu pracy. Jednakże, jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39 k.p., wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Oznacza to, że wypowiedzenie umowy o pracę z Pracownikiem wiązało się z bardzo wysokim ryzykiem obowiązku przywrócenia go do pracy i zapłaty wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy.

W konsekwencji, w okresie korzystania przez Pracownika ze szczególnej ochrony rozwiązanie umowy o pracę było możliwe tylko: bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 lub art. 53 k.p. (przy czym żadna z przyczyn uzasadniających rozwiązanie umowy w tym trybie nie miała miejsca) lub za porozumieniem stron.

W związku z powyższym Spółka zawarła porozumienie z Pracownikiem o rozwiązaniu umowy o pracę, na mocy którego Pracownik otrzymał odszkodowanie w związku z zakończeniem współpracy ze Spółką oraz z tytułu zaspokojenia wszelkich roszczeń. Przy ustalaniu kwoty odszkodowania uwzględniono okoliczność, iż w przypadku dalszego zatrudnienia Pracownika, przysługiwałoby mu co najmniej wynagrodzenie zasadnicze do osiągnięcia wieku emerytalnego oraz wynagrodzenie za okres wypowiedzenia. Licząc od grudnia 2017 roku (porozumienie zostało zawarte w listopadzie 2017 roku), oznacza to, że gdyby nie zaszły żadne nadzwyczajne okoliczności (np. długotrwała choroba dłuższa niż okres pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego, śmierć) Pracownik mógł liczyć na wynagrodzenie zasadnicze za co najmniej 47 miesięcy. Tymczasem strony uzgodniły odszkodowanie w wysokości odpowiadającej wartości wynagrodzenia za około 30 miesięcy zatrudnienia.

Spółka rozważa możliwość zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Pytanie

Czy kwota wypłaconego na rzecz Pracownika odszkodowania w związku z zakończeniem współpracy ze Spółką oraz z tytułu zaspokojenia wszelkich roszczeń będzie mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę?

Państwa stanowisko w sprawie

Wydatki poniesione w związku z wypłatą odszkodowania przy rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron - odszkodowanie wypłacone w związku z zakończeniem współpracy ze Spółką oraz z tytułu zaspokojenia wszelkich roszczeń Pracownika wobec Spółki - stanowi w całości koszt uzyskania przychodów.

Stosownie do przepisu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z póżn. zm., dalej: Ustawa) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy.

Innymi słowy o prawie rozpoznania określonego wydatku/kosztu jako wpływającego na obniżenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym decyduje ich związek z prowadzoną działalnością, oraz to, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Oznacza to więc, że kosztami uzyskania przychodów, w myśl postanowień Ustawy, są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem zamkniętego katalogu kosztów wymienionych w art. 16 Ustawy.

Analiza przepisu art. 16 Ustawy nie daje podstaw do uznania, że odszkodowanie może zostać zakwalifikowane do jakiejkolwiek kategorii kosztów z katalogu art. 16, które wolą ustawodawcy, nie mogą stanowić kosztu podatkowego.

W szczególności nie może być również utożsamiane z sankcją cywilnoprawną w formie kar umownych czy odszkodowań z tytułów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy. Zgodnie z jego treścią, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Wskazane wyłączenie nie obejmuje zatem wydatków związanych z odpowiedzialnością wynikającą z innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązań niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy, które mogą stanowić koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy, o ile spełniają przesłanki określone w tym przepisie.

Mając na względzie powyższe, odszkodowanie nie konstytuuje kosztu, który mocą przepisu art. 16 Ustawy został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów.

Konsekwentnie zatem należałoby uznać, że odszkodowanie w opisanym stanie zaistniałego zdarzenia powinno podlegać regulacjom zawartym w art. 15 Ustawy. Z przepisu tego zaś wywieść należy wniosek, że koszty poniesione na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów stanowią koszty uzyskania przychodów.

Za uprawniony zatem należy uznać pogląd Wnioskodawcy, że koszty poniesione w celu zachowania źródła przychodów to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Dlatego też poniesienie przez Spółkę kosztów odszkodowania, z uwagi na to, że ma pozytywny wpływ na wielkość osiąganych przez Spółkę przychodów, spełnia kryterium zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów.

Zawarcie Porozumienia rozwiązującego umowę o pracę z Pracownikiem pozwala bowiem obniżyć koszty działalności w przedziale czasowym od dnia rozwiązania umowy o pracę do dnia, do którego umowa ta mogłaby maksymalnie obowiązywać ze względu na przepisy k.p. Tak jak to zostało bowiem podkreślone w opisie stanu faktycznego kwota odszkodowania jest niższa od sumy wynagrodzenia jakie Pracownik otrzymywałby do końca okresu ochronnego (nawet łącznie licząc odprawę wypłaconą Pracownikowi przez Spółkę). Zaoszczędzone w ten sposób środki będą mogły zostać przez Spółkę przeznaczone na zwiększenie wyników z działalności.

Pogląd Wnioskodawcy znajduje odzwierciedlenie w linii interpretacyjnej prezentowanej w bogatym orzecznictwie sądów administracyjnych w sprawach dotyczących m.in. przedwczesnego rozwiązania umów najmu, które zdaniem Spółki mogą mieć poprzez analogię zastosowanie do przedstawionego stanu faktycznego. Przykładowo w wyroku z dnia 22 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1318/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wskazał: „(...) gospodarczo racjonalne decyzje, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, w związku z negatywną zmianą okoliczności (np. wzrostem cen, obniżeniem popytu, wzrostem kosztów, zmianą koniunktury), mogą skutkować koniecznością podejmowania działań zmierzających do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów i ponoszenia w związku z tym wydatków, które można zakwalifikować do kosztów podatkowych w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. (...) dalsze utrzymywanie lokalu generowałoby koszty, których ponoszenie nie doprowadziłoby do osiągnięcia zakładanych przychodów. Z tych powodów (...) wynagrodzenie ryczałtowe za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu może być uznane za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”.

W podobnym tonie orzekł w listopadzie 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny (II FSK 2625/15) wskazując: „(...) podejmując decyzję o rozwiązaniu umowy [spółka] ta kierowała się względami ekonomicznymi - wiedząc, że dalsze utrzymywanie lokali generować będzie koszty, których ponoszenie nie doprowadziłoby do osiągnięcia zakładanych przychodów. Dla oceny dopuszczalności kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar umownych i odstępnego należy przykładać szczególne znaczenie do rozumienia terminów "zachowanie" i "zabezpieczenie" źródła przychodów (por. wyrok NSA z 11 grudnia 2013 r., II FSK 557/12). Istotne jest, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia umów najmu. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu, a fakt, że podatnik nie oczekiwał określonego efektu gospodarczego nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów ale i - jak była o tym wyżej mowa - minimalizacji strat”.

Nie bez znaczenia pozostaje również uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12; a w niej zapis o tym, że „działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p”.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, zapłacone Pracownikowi odszkodowanie w opisanym stanie faktycznym stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy. Za słusznością stanowiska Wnioskodawcy przemawiają również najnowsze orzeczenia sądów administracyjnych wymienione w treści wniosku.

Nie bez znaczenia pozostaje również uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12; a w niej zapis o tym, że „działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p”. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, zapłacone Pracownikowi odszkodowanie w opisanym stanie faktycznym stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy. Za słusznością stanowiska Wnioskodawcy przemawiają również najnowsze orzeczenia sądów administracyjnych.

W wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r. (II FSK 871/16) Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił: „(...) W przypadku odszkodowań, kar umownych i innych wydatków wynikających z odstąpienia przez podatnika od umowy należy uznać, że wykazują one związek z przychodami wówczas, gdy podatnik ma na uwadze możliwość osiągnięcia, choćby nawet potencjalnie, jakiegoś przychodu, czy to z określonej innej transakcji, czy też na skutek redukcji kosztów pośrednich, czyli ogólnych, dotyczących całej działalności. Istotne jest więc, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia wszystkich umów składających się na określone zdarzenie gospodarcze. Należy zatem oceniać w tym przypadku racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Podkreślić należy, że tam, gdzie występują koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika, można nierzadko w przypadku zapłaty odszkodowań powiązać je z zabezpieczeniem źródła przychodu.”

Podobny pogląd wywieść należy z wyroku II FSK 374/16 NSA z dnia 28 lutego 2018 r., jak również z wyroku II FSK 2840/16 NSA z dnia 4 października 2018 r.

Podsumowując, raz jeszcze podkreślono, że odszkodowanie wypłacone Pracownikowi służy zmniejszeniu, w okresie od listopada 2017 r. do końca okresu wynikającego z ochrony przedemerytalnej, obciążeń finansowych z tytułu wynagrodzenia pracownika, co pozwala uznać podjętą przez Wnioskodawcę decyzję o przedterminowym zakończeniu umowy o pracę oraz o zawarciu porozumienia (skutkującego wypłatą odszkodowania) za uzasadnioną ze względów ekonomicznych, a zatem można śmiało stwierdzić, że uzasadnioną w kontekście zabezpieczenia źródeł przychodów.

Dodatkowo Spółka pragnie wskazać, iż jej zdaniem wypłacone Pracownikowi odszkodowanie należy traktować jako wydatek na rzecz pracownika. Zgodnie z art. 15 ust. 4g „Należności z tytułów, o których mowa w art 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony”.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższy przepis jednoznacznie przesądza o tym, że wydatki na rzecz pracowników uznawane są przez ustawodawcę za koszt uzyskania przychodu, skoro dokładnie określa on zasadę ich zaliczalności do określonych okresów podatkowych. Oczywiste jest też, że nie wypłacenie lub nie postawienie do dyspozycji pracownika należnych mu, wynikających z umowy kwot, ma tylko taki skutek, że stanowią one koszt uzyskania przychodów w miesiącu faktycznej wypłaty bądź pozostawienia do dyspozycji pracownika. Natomiast z wykładni zewnętrznej systemowej wynika, że przepisy prawa pracy nakładają na pracodawcę obowiązki określonych świadczeń, w tym m. innymi odpraw (rekompensat) związanych ze zwalnianiem pracowników.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego „Możliwe jest przyznanie pracownikowi w umowie o pracę odprawy na wypadek rozwiązania stosunku pracy, do której pracownik nabywa prawo niezależnie od odprawy wypłaconej na podstawie art. 8 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 ze zm.). Rozważanie, czy wydatek ma związek z uzyskanym przychodem może dotyczyć ewentualnie odsetek i kosztów postępowania, chociaż i w tym względzie należy przyznać rację skarżącej, że związane to było z wątpliwościami odnośnie istnienia zobowiązania a w dalszej perspektywie poniesienie wydatku na rekompensatę z tytułu zwolnienia przyczyni się do zmniejszenia kosztów, a więc zachowania źródła przychodów.”

Zdaniem Spółki otrzymane przez Pracownika odszkodowanie, do których Pracownik posiadałby uprawnienie na podstawie przepisów dotyczących ochrony przedemerytalnej stanowią dla tej osoby przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęto pogląd, że o zakwalifikowaniu świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy decyduje to, czy określone świadczenie może otrzymać wyłącznie pracownik, czy również inna osoba nie związana tego rodzaju stosunkiem prawnym. Istotne jest to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia ze stosunkiem pracy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 251/08).

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż ustalone za porozumieniem stron odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, podobnie jak ustalone w umowie o pracę wynagrodzenie za pracę, jest zawsze świadczeniem należnym pracownikowi.

Należy zatem zgodzić się ze stanowiskiem, że odszkodowanie wypłacone Pracownikowi stanowi koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 7 stycznia 2019 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-1.4010.493.2018.1.MR, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty wypłaconego na rzecz Pracownika odszkodowania w związku z zakończeniem współpracy ze Spółką oraz z tytułu zaspokojenia wszelkich roszczeń, za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 10 stycznia 2019 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 7 lutego 2019 r. wnieśli Państwo skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do Organu 11 lutego 2019 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej w całości.

Postępowanie przed sądem administracyjnym/sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację indywidualną – wyrokiem z 19 listopada 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 626/19.

Organ interpretacyjny wniósł skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sadu Administracyjnego.

Naczelny Sad Administracyjny – wyrokiem z 14 lutego 2023 r. sygn. akt II FSK 1697/20 oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 14 lutego 2022 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi:

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

‒uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

‒ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kwoty wypłaconego na rzecz Pracownika odszkodowania w związku z zakończeniem współpracy ze Spółką oraz z tytułu zaspokojenia wszelkich roszczeń, jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej interpretacji.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną do odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.