Interpretacja indywidualna z dnia 14 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.131.2023.1.TR

Od dnia przeprowadzki Wnioskodawcy wraz z żoną i dzieckiem do Zjednoczonych Emiratów Arabskich Wnioskodawcy nie należy uznawać za polskiego rezydenta podatkowego, albowiem w tym okresie Wnioskodawca posiadał ściślejsze powiązania, zarówno osobiste, jak i gospodarcze, ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych: stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 lutego 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 10 lutego 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest obywatelem polskim. Od lipca 2018 r. do maja 2020 r. Wnioskodawca był pracownikiem podmiotu zarejestrowanego w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (ZEA). W tym okresie zamieszkiwał w ZEA.

Następnie Wnioskodawca wrócił do Polski, gdzie podejmował zatrudnienie na rzecz podmiotu z siedzibą w ZEA, przy czym była to praca zdalna, wykonywana z terytorium Polski.

W marcu 2021 r. żona Wnioskodawcy urodziła dziecko. Dnia 13 sierpnia 2021 r. Wnioskodawca wraz z małżonką oraz dzieckiem przeprowadził się do ZEA. W ZEA Wnioskodawca wykonywał i nadal wykonuje pracę zarobkową na rzecz swojego Pracodawcy.

Pracodawca Wnioskodawcy ma rzeczywistą siedzibę w A i to on wypłaca wynagrodzenie Wnioskodawcy, na jego rachunek bankowy prowadzony przez bank w ZEA. Pracę Wnioskodawca wykonuje w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz krajach ościennych. Wnioskodawca nie wykonuje pracy na terytorium Polski.

Praca Wnioskodawcy nie jest pracą:

·na pokładzie statku, barki, pojazdu drogowego lub statku powietrznego, eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej;

·wykonywaną poza terytorium lądowym państwa;

·w charakterze pracownika państwowego;

·w związku z członkostwem w zarządzie lub radzie nadzorczej lub jakimkolwiek innym podobnym organie spółki.

Uzyskiwane w ZEA wynagrodzenie było w okresie objętym wnioskiem i jest aktualnie jedynym źródłem utrzymania Wnioskodawcy.

Od dnia urodzenia dziecka, żona Wnioskodawcy uzyskiwała zasiłek macierzyński, a następnie rodzicielski, wypłacany w związku z jej zatrudnieniem w polskiej firmie. W tym okresie żona Wnioskodawcy nie podejmowała żadnej pracy zarobkowej, ani w Polsce ani też na terenie ZEA.

Po zakończeniu urlopu rodzicielskiego oraz wykorzystaniu urlopu wypoczynkowego, w kwietniu 2022 r. żona Wnioskodawcy podjęła decyzję o powrocie do pracy, którą wykonywała przed urodzeniem dziecka. W związku z powyższym żona oraz dziecko Wnioskodawcy wrócili do Polski. Żona wnioskodawcy wróciła do pracy od maja 2022 roku.

Wnioskodawca nadal zamieszkuje na stałe w ZEA i nadal wykonuje pracę na rzecz tej samej firmy na nie zmienionych zasadach.

Żona Wnioskodawcy i ich wspólne dziecko często przyjeżdżają do niego do Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Wnioskodawca i jego żona nie podjęli jeszcze decyzji o tym czy na stałe zamieszkają w Polsce czy w ZEA. Wnioskodawca jest aktualnie zatrudniony na czas nieokreślony i planuje pozostać w ZEA co najmniej do 2024.

W 2022 r. Wnioskodawca przebywał w Polsce około 90 dni.

Wnioskodawca w bieżącym roku oraz w kolejnych latach planuje przyjazdy do Polski jedynie w ramach urlopu, celem odwiedzin u rodziny. Nie ma jednak możliwości pracy zdalnej, nie ma także możliwości wykonywania pracy na rzecz pracodawcy z siedzibą w ZEA z terytorium Polski. Zgodnie z zawartą umową ma obowiązek wykonywać pracę na terenie ZEA, ewentualnie krajów ościennych, ale poza terytorium ZEA wyłącznie na polecenie pracodawcy. Aktualnie w skali roku kalendarzowego pobyty Wnioskodawcy w Polsce będą trwać łącznie około 50 dni. Wnioskodawca planuje także wyjazdy wypoczynkowe z żoną i dzieckiem poza Polskę i poza ZEA.

Wnioskodawca posiada niespłacony kredyt hipoteczny w polskim banku, zaciągnięty na zakup nieruchomości w Polsce. Kredyt ten Wnioskodawca aktualnie spłaca ze środków pochodzących z pracy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Wnioskodawca posiada w Polsce nieruchomość, którą nabył przed pierwszym wyjazdem do Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Wnioskodawca posiada w Polsce konta bankowe, w tym jedno konto wspólne z żoną, na których ulokował część swoich oszczędności. Wnioskodawca posiada w Zjednoczonych Emiratach Arabskich dwa konta bankowe, na które wpływa jego wynagrodzenie i na którym lokuje część swoich oszczędności.

Pytania

1)Czy Wnioskodawcę należy uznać za polskiego rezydenta podatkowego w okresie od dnia jego przeprowadzki wraz z żoną i dzieckiem do ZEA, tj. od 13 sierpnia 2021 r.?

2)Czy Wnioskodawcę należy uznać za polskiego rezydenta podatkowego za okres od dnia następującego po wyjeździe żony wraz z dzieckiem do Polski?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

1)Odpowiedź na pytanie nr 1: Wnioskodawcy nie należy uznawać za polskiego rezydenta podatkowego w tym okresie.

2)Odpowiedź na pytanie nr 2: Wnioskodawcy nie należy uznawać za polskiego rezydenta podatkowego w tym okresie.

Uzasadnienie

Wnioskodawca swoje stanowisko opiera na następującej argumentacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwana dalej: Ustawą o PIT) rozróżnia nieograniczony obowiązek podatkowy (gdy podatnik jest opodatkowany w Polsce bez względu na miejsce uzyskania dochodu) i ograniczony obowiązek podatkowy (gdy podatnik jest opodatkowany w Polsce tylko od dochodów tu osiągniętych) (art. 3 ust. 1 i 2a Ustawy o PIT).

Nieograniczony obowiązek podatkowy dotyczy (art. 3 ust. 1a Ustawy o PIT):

a)osób przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym;

b)osób posiadających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Jeżeli chodzi o ww. przesłankę a), to należy wskazać, że Wnioskodawca przeprowadził się ponownie do ZEA (wcześniej mieszkał tam od lipca 2018 r. do maja 2020 r.) 13 sierpnia 2021 roku.

W związku z powyższym w roku podatkowym 2021 przebywał on w Polsce dłużej niż 183 dni zaś w całym roku podatkowym 2022 nie przebywał na terenie Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni. W roku 2023 i w latach kolejnych nie planuje on przebywać łącznie więcej niż 183 dni w roku w Polsce. Nie ma także takiej możliwości z uwagi na konieczność wykonywania pracy z terytorium ZEA, co wynika z podpisanego przez niego kontraktu.

Tym samym przesłanka okresu pobytu, determinująca uznanie podatnika za polskiego rezydenta podatkowego, za okres całego roku podatkowego, nie została spełniona w odniesieniu do roku 2022 i jednocześnie nie zostanie spełniona w przypadku Wnioskodawcy w latach 2023 i kolejnych.

W kontekście roku 2021 wskazać należy, iż wymieniona wyżej przesłanka okresu pobytu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej nie może stanowić samodzielnej podstawy do uznania podatnika za polskiego rezydenta podatkowego w skali całego roku. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem organów podatkowych dopuszczalna jest zmiana rezydentury podatkowej w trakcie roku podatkowego.

Możliwość zmiany (utraty) rezydencji podatkowej w trakcie roku podatkowego potwierdza przykładowo indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 lutego 2017 r., znak 2461-IBPB-2-2.4511.1047.2016.2.IN lub indywidualna interpretacja podatkowa Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 kwietnia 2018 r., znak 0114-KDIP3-3.4011.62.2018.2.MP.

Jeżeli chodzi o ww. przesłankę wskazaną w lit. b), to w ocenie Wnioskodawcy w związku z przeprowadzką, 13 sierpnia 2021 r. przeniósł on ośrodek swoich interesów życiowych i gospodarczych do ZEA. Świadczy o tym, przede wszystkim fakt, że:

·Wnioskodawca wykonywał i nadal wykonuje pracę na terenie ZEA lub państw ościennych, na rzecz pracodawcy z siedzibą w ZEA, na podstawie umowy zawartej na czas nieokreślony;

·intencją Wnioskodawcy było zamieszkiwanie w ZEA wraz z najbliższą rodziną, o czym świadczy ich wspólna przeprowadzka 13 sierpnia 2021 r. Wskazać należy, iż wyjazd z Polski planowany był już wcześniej i jedynie fakt, że żona Wnioskodawcy chciała urodzić dziecko w Polsce oraz unikała dalekich podróży sprawił, że nastąpił on w ww. dacie. Zasadniczo jednak, w dacie podejmowania decyzji o współpracy z firmą z ZEA, która wiązała się z koniecznością zamieszkania w ZEA, rodzina planowała wspólną przeprowadzkę do ZEA na dłuższy okres czasu;

·Wnioskodawca wprawdzie posiada w Polsce majątek nieruchomy w postaci mieszkania, jednakże wskazać należy, że zostało ono nabyte na kredyt i jeszcze przed pierwszą przeprowadzką do Zjednoczonych Emiratów Arabskich w 2018 roku;

·Wnioskodawca spłaca w Polsce kredyt hipoteczny zaciągnięty na zakup ww. nieruchomości;

·Wnioskodawca posiada oszczędności, które celem zdywersyfikowania ryzyka lokuje na rachunkach bankowych zarówno w Polsce jak i w ZEA;

·co do zasady zarabiane pieniądze Wnioskodawca wydatkuje na swoje utrzymanie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, tam też np. spotyka się z nowo poznanymi znajomymi, korzysta z rozrywek/hobby.

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle powyższych okoliczności należy uznać, że polską rezydencję podatkową utracił on w dniu przeprowadzki do ZEA, jako że zmiana miejsca zamieszkania powiązana była z planem długotrwałego zatrudnienia w ZEA, osiedlenia się tam wraz z najbliższą rodziną.

Podsumowując zatem, w odniesieniu do pytania nr 1, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że od dnia jego przeprowadzki wraz z rodziną do ZEA, nie był on polskim rezydentem podatkowym.

Wiosną 2022 r. żona Wnioskodawcy podjęła jednak decyzję o powrocie do pracy zawodowej. Na dzień składania niniejszego wniosku, Wnioskodawca nie jest w stanie stwierdzić, czy żona wróciła do pracy na stałe czy też tylko na pewien okres. Małżonkowie rozważają różne scenariusze w odniesieniu do jej aktywności zawodowej. Na moment składania wniosku, żona Wnioskodawcy wraz z dzieckiem zamieszkuje w Polsce, zaś Wnioskodawca w ZEA.

W ocenie Wnioskodawcy, jego ośrodek interesów życiowych nadal znajduje się w ZEA.

W szczególności podkreślenia wymaga fakt, iż jest on zatrudniony u tamtejszego pracodawcy na umowie na czas nieokreślony oraz, że nie planuje on powrotu do Polski przynajmniej do 2024 roku. To właśnie z powodów zarobkowych Wnioskodawca przeprowadził się do ZEA. Tylko zyski z pracy w ZEA stanowią jego źródło utrzymania. Wnioskodawca nie ma możliwości wykonywania pracy zdalnie, nie może także dla tego samego pracodawcy pracować w Polsce, bowiem ten nie prowadzi tutaj żadnych interesów. Praca poza ZEA jest przez niego wykonywana wyłącznie na polecenie pracodawcy i raczej w krajach sąsiadujących z ZEA.

W Polsce Wnioskodawca będzie przebywał sporadycznie na okresy kilku-kilkunastodniowe, wykorzystując przysługujące mu dni wolne, zgodnie z umową zawartą z pracodawcą w ZEA. Małżonka Wnioskodawcy wraz z dzieckiem odwiedzać ma go znacznie częściej. Wnioskodawca i jego żona nie wykluczają także scenariusza, w którym żona wraz z dzieckiem powrócą w najbliższym czasie do ZEA. Wnioskodawca planuje również wspólne wyjazdy zagraniczne wraz z żoną i dzieckiem. Podkreślenia również wymaga fakt, iż Wnioskodawca wraz z małżonką nie podjęli jeszcze decyzji czy na stałe zamieszkają w Polsce czy w ZEA, jednakże kontakty rodzinne odbywają się przede wszystkim z uwzględnieniem obowiązków Wnioskodawcy oraz faktu, iż jego miejsce zamieszkania znajduje się w ZEA.

Należy wskazać, iż analizując kwestie centrum interesów życiowych należy mieć na uwadze nie tylko więzy rodzinne, ale i całokształt interesów Wnioskodawcy. W szczególności nie ma on z Polską żadnych powiązań gospodarczych, z wyjątkiem zobowiązań wynikających z kredytu hipotecznego zaciągniętego przed swoim pierwszym wyjazdem. Ponadto w ZEA Wnioskodawca zgromadził liczne ruchomości i zadbał o trwałość zamieszkania wynajmując długoterminowo mieszkanie dla swojej rodziny.

W ZEA Wnioskodawca rozwinął swoje kontakty towarzyskie, a także aktywność społeczną, kulturalną oraz sportową, co również ma istotne znaczenie przy ustalaniu centrum interesów życiowych, na co wskazują objaśnienia podatkowe Ministerstwa Finansów.

Wskazać również należy, iż zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego „dokonując oceny, w którym z państw znajduje się centrum interesów osobistych i gospodarczych osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, a także miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.”- wyrok NSA z 28 września 2018 r. w sprawie o sygnaturze II FSK 2653/16. Podkreślenia wymaga fakt, iż więzi rodzinne zgodnie z powyższym stanowiskiem są jedynie jednym z aspektów, które należy brać pod uwagę przy ustalaniu centrum interesów osobistych i gospodarczych. Wnioskodawca przy tym wskazuje, iż w związku z pobytem w ZEA jego więzi i kontakty rodzinne pomimo (na moment składania wniosku) formalnego miejsca zamieszkania najbliższych w Polsce, utrzymywane są na wysokim poziomie. Ponownie zauważyć należy, iż rodzina Wnioskodawcy rozważa przeprowadzkę na stałe do ZEA. 

W tym miejscu wskazać również należy, iż w podobnym stanie faktycznym tut. Organ już wcześniej, w interpretacji indywidualnej z 7 grudnia 2018 r. w sprawie 0113-KDIPT2- 3.4011.573.2018.1.AC, wydanej z wniosku Wnioskodawcy uznał, iż od 30 dnia czerwca 2018 r. i w latach następnych nie należy uznawać za polskiego rezydenta podatkowego. Stan faktyczny w oparciu o który została wydana ww. interpretacja był następujący – wówczas również Wnioskodawca przeprowadził się do ZEA w ciągu roku podatkowego i przeniósł tam swoje centrum interesów życiowych, jedynym źródłem przychodu Wnioskodawcy były dochody z ZEA, zaś jego żona przebywała w Polsce i często odwiedzała go w ZEA.

W ocenie Wnioskodawcy, pomimo powrotu do Polski, stan faktyczny związany z kolejnym wyjazdem był na tyle zbliżony do wskazanego w poprzednim wniosku, że brak jest podstaw do odmiennego potraktowania Wnioskodawcy, w kontekście pozostawania polskim rezydentem podatkowym, o okresie od dnia, gdy jego małżonka wraz z dzieckiem przeprowadziły się ponownie do Polski w kwietniu 2022 r.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż od dnia wyjazdu żony wraz z dzieckiem do Polski i w latach następnych, nie przebywając w Polsce dłużej niż 183 dni w ciągu roku oraz nie mając tu ośrodka interesów życiowych, Wnioskodawca nie będzie mógł zostać uznany za polskiego rezydenta podatkowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że:

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Powyższe przepisy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, co wynika z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stosownie do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Abu Zabi 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 81 poz. 373 ze zm.).

Przy tym należy wskazać, że zarówno Polska, jak i Zjednoczone Emiraty Arabskie notyfikowały ww. Konwencję do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369). Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Zjednoczonych Emiratów Arabskich dzień 1 września 2019 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy). Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Umową z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1370), natomiast wspólne stanowisko Polski i Zjednoczonych Emiratów Arabskich zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 28 października 2019 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r., oraz w realizacji postanowień Protokołu między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich zmieniającego Umowę między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzoną w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r., oraz Protokół, sporządzony w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r., podpisanego w Abu Zabi dnia 11 grudnia 2013 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 2327).

W myśl art. 34 ust. 1 Konwencji MLI:

Stosownie do treści art. 34 ust. 2 ww. Konwencji:

Z kolei, zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji.

Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI:

Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy począwszy od innych dat niż daty stosowania postanowień Umowy. Poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła od dochodów nierezydentów lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

W konsekwencji, jeżeli również w ww. stanowiskach nie wskazano inaczej, to zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Umowy przez Polskę:

a)w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2020 r.; oraz

b)w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 marca 2020 r.

Należy w tym miejscu podkreślić, że art. 35 ust. 1 lit. a Konwencji MLI odnosi się jedynie do podatków pobieranych u źródła od nierezydentów podatkowych – w przepisie tym jest bowiem mowa o podatkach pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji.

W odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, termin rozpoczęcia stosowania Konwencji MLI należy określić na podstawie art. 35 ust. 1 lit. b Konwencji MLI.

Wskazać również należy, że okresem podatkowym dla osoby fizycznej jest rok podatkowy. Stosownie bowiem do art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 ze zm.):

Przepisy Konwencji MLI mają zatem zastosowanie do dochodów z pracy najemnej uzyskanych od dnia 1 stycznia 2021 r.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. umowy polsko-emirackiej:

Na podstawie art. 4 ust. 3 przywołanej umowy polsko-emirackiej:

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Przedtem jednak, wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Umowa zawarta między Polską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej, zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak wynika z opisu zdarzenia, do Zjednoczonych Emiratów Arabskich Wnioskodawca wraz z żoną i dzieckiem przeprowadzili się 13 sierpnia 2021 r. z zamiarem długotrwałego pobytu (co najmniej kilkuletniego do roku 2024) i od tego momentu to tam, ewentualnie w drodze wyjątku w państwach ościennych, Wnioskodawca wykonuje pracę zarobkową na rzecz swojego emirackiego pracodawcy. Pracodawca Wnioskodawcy ma rzeczywistą siedzibę w A i to on wypłaca wynagrodzenie Wnioskodawcy, na jego rachunek bankowy prowadzony przez bank w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Jednocześnie w tym okresie Wnioskodawca nie wykonuje pracy w Polsce. Uzyskiwane w Zjednoczonych Emiratach Arabskich wynagrodzenie było w okresie objętym wnioskiem i nadal jest aktualnie jedynym źródłem utrzymania Wnioskodawcy. W roku 2022 Wnioskodawca przebywał w Polsce zaledwie około 90 dni, a wiec znacznie mniej niż wskazane w ustawie ww. 183 dni. Wnioskodawca w bieżącym roku oraz w kolejnych latach planuje przyjazdy do Polski jedynie w ramach urlopu, w celu odwiedzin u rodziny. Nie ma jednak możliwości pracy zdalnej, nie ma także możliwości wykonywania pracy na rzecz pracodawcy z siedzibą w ZEA z terytorium Polski. Zgodnie z zawartą umową ma obowiązek wykonywać pracę na terenie ZEA, ewentualnie krajów ościennych, ale poza terytorium ZEA wyłącznie na polecenie pracodawcy. Mimo iż żona Wnioskodawcy wraz z dzieckiem wrócili do Polski wiosną 2022 r. i to w Polsce żona Wnioskodawcy wróciła do pracy zawodowej, to przyjeżdżają często do Wnioskodawcy do Zjednoczonych Emiratów Arabskich i tam realizują więzi rodzinne. Aktualnie w skali roku kalendarzowego pobyty Wnioskodawcy w Polsce będą trwać łącznie około 50 dni. Wnioskodawca planuje także wyjazdy wypoczynkowe z żoną i dzieckiem poza Polskę i poza ZEA. Wnioskodawca posiada w Polsce tylko niespłacony kredyt hipoteczny w polskim banku, zaciągnięty we wcześniejszym okresie na zakup nieruchomości w Polsce. Kredyt ten Wnioskodawca aktualnie spłaca ze środków pochodzących z pracy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Wnioskodawca co prawda posiada w Polsce nieruchomość, ale nabył ją przed pierwszym wyjazdem w roku 2018 do Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Wnioskodawca posiada w Polsce konta bankowe, w tym jedno konto wspólne z żoną, na których ulokował jedynie część swoich oszczędności. Natomiast w Zjednoczonych Emiratach Arabskich Wnioskodawca posiada więcej, bo dwa konta bankowe, tj. takie na które wpływa jego wynagrodzenie i takie na którym lokuje część swoich oszczędności.

Po analizie zatem powiązań gospodarczych należy stwierdzić, że bez wątpienia ośrodek interesów gospodarczych Wnioskodawcy w okresach objętych wnioskiem nie znajduje się w Polsce, ale w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Z kolei po analizie powiązań osobistych Wnioskodawcy należy stwierdzić, że bez wątpienia ośrodek interesów osobistych Wnioskodawcy od momentu przeprowadzki wraz żoną i dzieckiem do Zjednoczonych Emiratów Arabskich do powrotu żony Wnioskodawcy wraz z dzieckiem do Polski bez wątpienia również znajdował się w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Natomiast powrót żony Wnioskodawcy wraz z dzieckiem do Polski nie spowodował przeniesienia tegoż ośrodka interesów osobistych do Polski, albowiem po tymże powrocie to żona Wnioskodawcy wraz z dzieckiem przyjeżdżają do Wnioskodawcy do Zjednoczonych Emiratów Arabskich często, a dla odmiany pobyty Wnioskodawcy w Polsce nie są częste, a jedynie sporadyczne i krótkotrwałe, w żadnym przypadku nieprzekraczające ustawowych 183 dni.

Co więcej, poczynając od roku 2020, nie licząc krótkotrwałych i sporadycznych wyjazdów Wnioskodawcy poza Zjednoczone Emiraty Arabskie, zdecydowaną większość czasu Wnioskodawca zwykle przebywa w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że od dnia przeprowadzki Wnioskodawcy wraz z żoną i dzieckiem do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, tj. od 13 sierpnia 2021 r., Wnioskodawcy nie należy uznawać za polskiego rezydenta podatkowego, albowiem w tym okresie Wnioskodawca posiadał ściślejsze powiązania, zarówno osobiste, jak i gospodarcze, ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Jednocześnie, należy stwierdzić, że za okres od dnia następującego po wyjeździe żony Wnioskodawcy wraz z ich dzieckiem do Polski Wnioskodawcy również nie należy uznawać za polskiego rezydenta podatkowego, albowiem ów wyjazd w żaden sposób nie skutkował zmianą ośrodka interesów osobistych Wnioskodawcy, wobec czego również i w tym okresie Wnioskodawca posiadał ściślejsze powiązania, zarówno osobiste, jak i gospodarcze, ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, a nadto – to nie w Polsce, a właśnie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich Wnioskodawca zwykle przebywał i przebywa nadal.

W konsekwencji, nie sposób uznać, by w okresach objętych wnioskiem Wnioskodawca posiadał w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

·stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia;

·zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).