Interpretacja indywidualna z dnia 21 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.1056.2022.3.MK

Skutki podatkowe spłaty kredytu przez dłużnika solidarnego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 grudnia 2022 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty kredytu przez współkredytobiorcę. Uzupełniła go Pani pismami złożonymi 5 marca 2023 r. i 9 marca 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w …, którą wraz z drugim współwłaścicielem nabyła w dniu 23 czerwca 2021 r. za kwotę 850 000 zł. Na podstawie aktu notarialnego i stosownego wniosku do sądu wieczystoksięgowego, Wnioskodawczyni i drugi kredytobiorca (ówczesny partner Wnioskodawczyni) zostali wpisani do księgi wieczystej nieruchomości jako jej współwłaściciele z udziałami w nieruchomości po 1/2 każdy. Nieruchomość jest obciążona hipoteką do kwoty 1 200 000 zł wynikającą z zaciągniętego przez Wnioskodawczynię i drugiego współwłaściciela kredytu, który udzielony został w dniu 2 czerwca 2021 r. i ma być spłacany w 360 równych ratach.

Wnioskodawczyni zamierza dokonać zniesienia współwłasności i przenieść na drugiego kredytobiorcę własność przysługującego Jej udziału w nieruchomości. Jednocześnie, obdarowany w drodze umowy cywilnoprawnej zawartej z Wnioskodawczynią, zobowiąże się względem Wnioskodawczyni, że będzie spłacał zaciągnięty kredyt. Niemniej jednak, pomimo tego zobowiązania, Wnioskodawczyni i drugi kredytobiorca nadal pozostaną zobowiązani solidarnie względem banku do spłaty ww. kredytu. Wnioskodawczyni zatem nadal będzie dłużnikiem osobistym banku.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że zamierza dokonać następujących czynności prawnych: znieść współwłasność nieruchomości, w której posiada obecnie udział w wysokości 1/2 nieruchomości, w ten sposób, że Jej udział przejdzie na własność drugiego współwłaściciela bez spłat i dopłat. Adres nieruchomości: ul. …, … . Drugim współwłaścicielem nie jest małżonek, ani żaden krewny Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni uważa, że pomimo spłaty kredytu przez współkredytobiorcę nadal będzie „dłużnikiem osobistym banku”, ponieważ umowa kredytu, zaciągnięta na spłatę tej nieruchomości nie ulegnie zmianom. Nadal jako kredytobiorcy będą figurować Ona oraz drugi współwłaściciel i będą względem Banku odpowiadać solidarnie.

Współkredytobiorca z chwilą uzyskania własności udziału Wnioskodawczyni w nieruchomości będzie samodzielnie spłacał kredyt, docelowo planuje spłacić go całkowicie. Umowa pozostanie bez zmian. W związku ze spłatą kredytu przez współkredytobiorcę Wnioskodawczyni nie zostanie zwolniona z długu przez bank, który udzielił kredytu. Nabywca zrzeknie się roszczeń o zwrot zapłaconych rat kredytu w części przypadającej na Wnioskodawczynię. Umowa zniesienia współwłasności nastąpi nieodpłatnie bez spłat i dopłat dla współwłaściciela, który przeniesie swój udział na rzecz nabywcy.

Wartość nieruchomości na dzień zniesienia współwłasności będzie wynosiła ok. 900 000 zł, zaś kwota kredytu pozostała do spłaty na dzień zniesienia współwłasności wynosić będzie ok. 787 738 zł. Nieruchomość obciążona jest hipoteką na rzecz Banku na kwotę 1 200 000 zł.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że w przyszłym stanie faktycznym, w którym nie będzie już Ona właścicielem nieruchomości, na zakup której zaciągnięty został ww. kredyt, bo Jej udział zostanie w drodze darowizny przeniesiony na drugiego kredytobiorcę, spłata całości kredytu przez tego już wtedy jedynego właściciela, nie będzie generować po stronie Wnioskodawczyni przychodu i tym samym obowiązku zapłaty podatku dochodowego?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni, spłata rat kredytu zaciągniętego na zakup nieruchomości przez dotychczasowego współwłaściciela tej nieruchomości, który w wyniku dokonanego zniesienia współwłasności i nabycia, przysługującego uprzednio Wnioskodawczyni, udziału 1/2 w tej nieruchomości bez spłat i dopłat stał się jedynym jej właścicielem, nie będzie skutkować jakimikolwiek konsekwencjami podatkowymi dla Wnioskodawczyni w podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż to osoba kupująca nieruchomość i będąca jej jedynym właścicielem spłaci raty kredytu zaciągniętego na jej zakup.

W związku z powyższym nie nastąpi żaden akt przysporzenia na rzecz Wnioskodawczyni i tym samym nie wystąpi po Jej stronie przychód (dochód).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Według art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, w dniu 2 czerwca 2021 r. została zawarta z bankiem umowa kredytu mieszkaniowego hipotecznego, gdzie jako kredytobiorcy zostały wymienione dwie osoby, tj. Wnioskodawczyni oraz drugi kredytobiorca (ówczesny partner Wnioskodawczyni). W treści umowy kredytowej nie ma zapisu, iż każdy z kredytobiorców ma zapłacić określoną część kredytu. Na podstawie wskazanej umowy kredytowej Bank udzielił kredytu w kwocie 800 000 zł, przeznaczonego na zakup nieruchomości, która to nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawczynię i Jej ówczesnego partnera w dniu 23 czerwca 2021 r. Na podstawie aktu notarialnego i stosownego wniosku do Sądu wieczystoksięgowego, Wnioskodawczyni i drugi kredytobiorca zostali wpisani do księgi wieczystej nieruchomości jako jej współwłaściciele z udziałami w nieruchomości po 1/2 każdy. Wnioskodawczyni zamierza znieść współwłasność nieruchomości w ten sposób, że przysługujący Jej w tej nieruchomości udział nabędzie drugi współwłaściciel (będący jednocześnie drugim kredytobiorcą) bez spłat i dopłat. On zaś zobowiązuje się w stosunku do Wnioskodawczyni, że będzie spłacał zaciągnięty przez obie strony kredyt. Jednocześnie nie dojdzie do zmiany stosunków pomiędzy bankiem, a Wnioskodawczynią i drugim kredytobiorcą – oboje pozostaną dłużnikami solidarnymi w stosunku do banku. Jedynie w wymiarze faktycznym Wnioskodawczyni nie będzie ponosiła ciężarów związanych z obowiązkiem spłaty rat kredytu, gdyż wszelkie płatności regulować będzie drugi kredytobiorca.

Stosownie do art. 366 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

W myśl art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych.

Jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, wówczas pozostali dłużnicy zwolnieni są ze zobowiązania wobec wierzyciela i powstaje problem wzajemnych rozliczeń między dłużnikami. Dłużnik, który spełnił świadczenie, może więc żądać części tego świadczenia, jaka przypada na pozostałych współdłużników. Służy mu w stosunku do nich tzw. roszczenie regresowe (regres, roszczenie zwrotne). W świetle ww. przepisu o tym, czy roszczenie regresowe przysługuje, a jeśli tak, to w jakim zakresie, rozstrzyga treść istniejącego między dłużnikami stosunku prawnego. Uregulowanie zawarte w art. 376 Kodeksu cywilnego daje podstawę do przyjęcia, że między dłużnikami solidarnymi zawsze istnieje stosunek wewnętrzny (uchwała SN z 17 lipca 2007 r., III CZP 66/07), nawet jeśli w niektórych przypadkach nie jest on wyraźnie zarysowany. Skoro bowiem określonemu dłużnikowi przysługuje roszczenie regresowe, musi istnieć stosunek prawny stanowiący jego podstawę. Zasada zwrotu w częściach równych znajduje zastosowanie jedynie wówczas, gdy z treści tego stosunku nie wynika nic innego. W doktrynie podkreśla się, że ze stosunku wewnętrznego może także wynikać, iż roszczenie regresowe w ogóle nie powstanie.

Z ww. zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni i jej ówczesny partner wspólnie zaciągnęli kredyt hipoteczny na wspólny zakup nieruchomości, co też nastąpiło w dniu 23 czerwca 2021 r. Następnie, z uwagi na okoliczności osobiste, Wnioskodawczyni postanowiła znieść współwłasności tej nieruchomości w ten sposób że drugiemu kredytobiorcy zostanie przyznany na wyłączną własność przysługujący ówcześnie Wnioskodawczyni udział w nieruchomości bez spłat i dopłat, i z chwilą wykonania tej czynności Wnioskodawczyni przestanie być właścicielem nieruchomości. Innymi słowy, mimo że kredytobiorcami były dwie osoby, to tylko jedna z nich będzie czerpać korzyści z udzielonego kredytu, albowiem sfinansował on nieruchomość, której wyłącznym właścicielem będzie tylko jeden z kredytobiorców i tylko on w istocie będzie dysponował zaciągniętym kredytem.

Skoro zatem Wnioskodawczyni nie będzie już dysponować w żadnej części zaciągniętym kredytem (całość kwoty została „skonsumowana” na zakup nieruchomości, której jedynym właścicielem będzie drugi kredytobiorca) oraz sposób spłaty kredytu i następnie rozliczeń między dłużnikami zostanie określony w ten sposób, iż tylko jeden z dłużników spłaca kredyt, tj. ten dłużnik który jest jedynym właścicielem sfinansowanej za ten kredyt nieruchomości, to tym samym istniejący między dłużnikami stosunek wyklucza regres. Spłacający kredyt nie będzie miał zatem regresu wobec Wnioskodawczyni o zwrot przypadających na Nią części zobowiązania. Dla Wnioskodawczyni nie powstanie zatem przychód z tytułu spłaty rat kredytu przez drugiego kredytobiorcę. Drugi kredytobiorca spłacając kredyt nie dokona tzw. nieodpłatnego świadczenia na rzecz Wnioskodawczyni, gdyż z treści łączącego ich stosunku wewnętrznego wynikać będzie, iż to drugi kredytobiorca ma spłacać całość kredytu, a ponadto z tytułu zaciągniętego kredytu Wnioskodawczyni nie osiągnęła żadnych korzyści majątkowych, gdyż przysługująca Jej część nieruchomości przeszła na własność drugiego kredytobiorcy w wyniku przeprowadzenia czynności zniesienia współwłasności bez spłat i dopłat.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy:

Jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy:

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 – inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Natomiast wskazać należy, że w prawie cywilnym pojęcie „ świadczenia” rozpatruje się na tle stosunku zobowiązaniowego w ten sposób, że przez świadczenie rozumie się zachowanie dłużnika zgodne z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu podlegającego ochronie interesowi wierzyciela stosownie do art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.). Najogólniej rzecz biorąc świadczenie polegać może na zachowaniu się czynnym – działaniu lub zachowaniu się biernym, tj. zaniechaniu, czyli powstrzymywaniu się od jakiegoś działania.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W doktrynie prawa podatkowego oraz orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, iż na pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” składają się łącznie dwa elementy: po pierwsze – chodzi o wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, w wyniku których podatnik otrzymuje w sposób nieodpłatny, tj. nie związany z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy, oraz po drugie – takie przysporzenie majątkowe jest uzyskiwane kosztem innego podmiotu.

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Świadczenie ma charakter nieodpłatny tylko wówczas, gdy otrzymujący w związku z wykonanym na jego rzecz świadczeniem nie świadczy niczego w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

Przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw oraz wartości innych nieodpłatnych świadczeń powstaje w przypadku, gdy podatnik otrzymuje rzecz, prawo lub innego rodzaju świadczenie w sposób nieodpłatny, podczas gdy w warunkach rynkowych otrzymanie tego rodzaju świadczenia odbywałoby się z zachowaniem odpłatności.

W szczególności, zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jak wynika z treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego:

W myśl art. 196 Kodeksu cywilnego:

Zatem do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego.

Natomiast w myśl art. 210 §1 Kodeksu cywilnego:

Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami prawa bankowego. Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2324 ze zm.):

Podkreślić należy, iż otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu lub jego części, wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 366 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny:

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko za część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość lub część zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Wskazać jednak należy, że stosownie do art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego:

Treść powyższego przepisu wskazuje więc, że z chwilą spełnienia świadczenia przestaje istnieć jakikolwiek stosunek pomiędzy wierzycielem a współdłużnikami solidarnymi. Natomiast dłużnik, który spełnił świadczenie, przestaje być współdłużnikiem solidarnym i staje się wierzycielem dla pozostałych współdłużników.

Z treści wniosku wynika, że Pani oraz Pani ówczesny partner zawarliście umowę kredytu hipotecznego na zakup nieruchomości w udziałach po 1/2 każdy. Pani oraz Pani partner byliście zobowiązani solidarnie do spłaty tego kredytu. Zamierza Pani znieść współwłasność nieruchomości, przenosząc swój udział na drugiego współwłaściciela nieruchomości, bez spłat i dopłat. Współkredytobiorca z chwilą uzyskania własności Pani udziału w nieruchomości będzie samodzielnie spłacał kredyt, docelowo planuje spłacić go całkowicie. Umowa pozostanie bez zmian. W związku ze spłatą kredytu przez współkredytobiorcę, nie zostanie Pani zwolniona z długu przez bank, który udzielił kredytu. Nabywca (współkredytobiorca) zrzeknie się roszczeń o zwrot zapłaconych rat kredytu w części przypadającej na Panią. Umowa zniesienia współwłasności nastąpi nieodpłatnie bez spłat i dopłat dla współwłaściciela, który przeniesie swój udział na rzecz nabywcy. Wartość nieruchomości na dzień zniesienia współwłasności będzie wynosiła ok. 900 000 zł, zaś kwota kredytu pozostała do spłaty na dzień zniesienia współwłasności wynosić będzie ok. 787 738 zł. Nieruchomość obciążona jest hipoteką na rzecz banku na kwotę 1 200 000 zł.

Zatem, przeniesie Pani na współkredytobiorcę udział o wartości większej, niż wartość długu przypadającego drugiemu kredytobiorcy do spłaty.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że opisana we wniosku spłata rat kredytu hipotecznego przez współwłaściciela solidarnie zobowiązanego z tytułu umowy kredytowej do spłaty zadłużenia, nie spowoduje powstania dla Pani przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W przedstawionej sytuacji, nie wystąpi bowiem u Pani trwałe przysporzenie w majątku, ponieważ zniesienie współwłasności nieruchomości będzie dokonane nieodpłatnie oraz nabywca zrzeknie się roszczeń o zwrot zapłaconych rat kredytu w części przypadającej na Panią. Zatem, nie będzie Pani zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis zdarzenia przyszłego przedstawiony we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pani chroniła.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).